Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας

Η αντίσταση σ’ ό,τι διαλύει τη ζωή μας 
και τις ανθρώπινες αξίες είναι αντίσταση και στο φασισμό!

Του Αποστόλη Λούλη, μέλος του ΔΡΟ

«Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν κατάλαβε τι έκανε;

Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφισε, τι ανέχτηκε;

Σε μια τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο.

Εάν όμως είναι νήπιο, ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε να του ορίσουμε έναν κηδεμόνα.

Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα».

Κορνήλιος Καστοριάδης

«Φασίστας δεν είναι κατ’ ανάγκη το μέλος ενός φασιστικού κόμματος. Πριν απ’ το καθετί, ο φασισμός είναι νοοτροπία. Είναι φασισμός το να δέρνεις τη γυναίκα σου, είναι φασισμός το να βασανίζεις τα ζώα. Ο οργανωμένος φασισμός απλώς οργανώνει τον διάχυτο, τον καθημερινό φασισμό» 
Βασίλης Ραφαηλίδης

Ο κοινωνικός φασισμός προηγείται και επικαθορίζει τον πολιτικό φασισμό. Για να εμφανιστεί κάπου ένα φασιστικό καθεστώς, πρέπει να έχει προετοιμαστεί καλά το κοινωνικό υπέδαφος με τη συστηματική καλλιέργεια του μίσους κατά της σκέψης. Ο δυνάμει φασίστας λατρεύει τη δράση και θεωρεί τη σκέψη τροχοπέδη για την άμεση δράση «εδώ και τώρα». Ο πόλεμος είναι φυσική κατάσταση, όπως λέει ο Μουσολίνι, αλλά μόνο όταν αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία ως φύση. Ο πολιτισμός δεν είναι παρά μια αδιάκοπη προσπάθεια μετατροπής του φυσικού σε κοινωνικό. Όμως τούτη η οικειοποίηση πήρε τόσο μεγάλες και τόσο καταστροφικές για τη μάνα μας τη φύση διαστάσεις που το εξαιρετικά αναπτυγμένο στις μέρες μας οικολογικό κίνημα, όταν δεν είναι μια απλή φυσιολατρία εκδρομικού τύπου, προσπαθεί απεγνωσμένα να περισώσει τη δυνατότητα για τη συνέχιση της κοινωνικοποίησης της φύσης που, αν καταστραφεί, θα καταστραφεί και ο πολιτισμός.

Ο «φυσικός» φασισμός είναι απ’ τη φύση του μια αφύσικη κατάσταση. Μπορεί να ρημάξει, όχι τη φύση αλλά το σύμπαν ολόκληρο, προκειμένου να κάνει με «φυσικό» τρόπο τη «φυσική» δουλειά του. Ο φασισμός είναι ο θρίαμβος του ιδιωτικού, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από τη συλλογική δράση. Ο φασισμός είναι ο παλιός τεκτονισμός σε νέο, διευρυμένο και καλύτερα οργανωμένο ρόλο. Ο φασισμός είναι επίσης ο παλιός αθώος προσκοπισμός, που έχασε την αθωότητά του. Καμιά διαστροφή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτή του ολικά διεστραμμένου φασίστα, ενός δίποδου ζώου που του αρέσει να είναι ζώο, για τον απλό λόγο πως δυσκολεύεται να είναι άνθρωπος.

«Ο λανθάνων κοινωνικός φασισμός αυτής της χώρας βρήκε μια πολιτική έκφραση στο πρόσωπο μιας εγκληματικής οργάνωσης που στηρίζεται στην ωμή βία και το έγκλημα. Και το 10% αυτού του λαού την υποστηρίζει συνειδητά. Αν η Χ.Α. μεταλλαχθεί και πάρει την όψη του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας ή του UKIP της Βρετανίας, τότε ίσως φτάσει και τα ποσοστά τους. Ο καθαρός ναζισμός, μαζί με τον μεταλλαγμένο φασισμό, είναι η τρίτη δύναμη σήμερα στο Ευρωκοινοβούλιο. Μια κατάσταση που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη δεκαετία του ’30, που ο ναζισμός και ο φασισμός κυριαρχούσαν σχεδόν σ’ όλη την Ευρώπη, προς μεγάλη αγαλλίαση των βιομηχάνων και των τραπεζιτών», Περικλής Κοροβέσης.

Πολλοί ανησύχησαν από την άνοδο της μαύρης ψήφου και την πολιτική καθιέρωση των φασιστικών μορφωμάτων, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Δεν θορυβήθηκαν μόνο οι μετανάστες, οι Ρομά, οι ομοσέξουαλ και όλοι οι συμπαρομαρτούντες κλάδοι των αδυνάμων, πρόσφορα θύματα των φασιστών… Θορυβήθηκαν και βουλευτάδες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις…

Πολύ μελάνι στα έντυπα και πολλά παράθυρα στην ΤV για τον φασιστικό κίνδυνο και πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί. Για τους κύριους αυτούς η απότομη άνοδος και η σταδιακή αποδοχή των «ακτιβιστικών» ενεργειών τους από την κοινωνία οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να λειτουργήσει αποτελεσματικά και δίκαια. Ο ανήθικος τρόπος ζωής, η ανομία, η ατιμωρησία, η έλλειψη κράτους δικαίου και η εκτεταμένη διαπλοκή που κυριάρχησαν μεταπολιτευτικά, σε συνδυασμό, με τη ραγδαία αύξηση της μετανάστευσης τα τελευταία χρόνια, βοήθησαν -και βοηθούν- φασιστικά μορφώματα να βρουν «πρόσφορο» έδαφος προκειμένου να αναπτύξουν τη δράση τους και τη ρητορική τους.

Γι’ αυτούς υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης του φασισμού:

α) Ο πρώτος είναι η άμεση αναδιοργάνωση του κράτους, η βελτίωση της λειτουργικότητάς του, η εξεύρεση λύσης σε προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, τα τελευταία χρόνια, με έντονο τρόπο μάλιστα (μετανάστευση, παραεμπόριο κλπ), ώστε να χτυπηθεί ο φασισμός στη ρίζα του.

β) Ο δεύτερος είναι η βελτίωση της παιδείας της ελληνικής κοινωνίας. Όπως έλεγε και ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, «ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με το ταξίδι».

Ίδια λάθη και αντιλήψεις, δηλαδή, μ΄αυτά που διαπράχθηκαν από το κομμουνιστικό κίνημα παλιότερα!

Δύο ήταν τότε οι γραμμές που κυριάρχησαν:

α) Η εξίσωση του καπιταλισμού και του φασισμού (Αμ. Μποντρίγκα 1924) (υπεραριστερή)

β) Ο φασισμός δρα ανεξάρτητα από τα καπιταλιστικά του στηρίγματα (σοσιαλδημοκράτες)

Έτσι και σήμερα: Καλούνται χαρακτηριστικές παρουσίες σαν αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω, από τις «δημοκρατικές δυνάμεις», παρουσίες του αστικού πολιτικού συστήματος σε κοινό αγώνα ενάντια στη φασιστική απειλή, αποσπώντας την αντιφασιστική πάλη από το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πλαίσιό της.

Γνωρίζουμε πλέον καλά ότι ο φασισμός αποτελεί το οπλισμένο χέρι του συστήματος, μιας και είναι γνήσιο παιδί του καπιταλισμού! Γι’ αυτό πρέπει να συγκρουστούμε με τις αιτίες που γεννούν το φασισμό. Γιατί το έδαφος ήταν γόνιμο! Ήταν γόνιμο από παλιότερα για να ξεπηδήσει το τέρας του φασισμού και του ναζισμού. Η Χ.Α. δεν έκανε τίποτε άλλο απ’ το να προσφέρει μια ιδεολογική και οργανωτική ομπρέλα σε προϋπάρχουσες διάχυτες και ισχυρές τάσεις ξενοφοβίας, ομοφοβίας, εθνικισμού, ρατσισμού, αντισημιτισμού και σεξισμού. Ο σπόρος που έπεσε σ’ αυτό το εύφορο έδαφος δεν ήταν άλλο από την καλλιέργεια της ιδέας του «περιούσιου λαού». Αυτού δηλαδή που όλοι οι λαοί του κόσμου χρωστούν την… ύπαρξή τους ή τον… πολιτισμό τους..! Το πρώτο σίγουρο είναι ότι σήμερα οφείλουμε να αποδομήσουμε τον φασιστικό λόγο. Πώς;

Με αντεπίθεση του ορθού λόγου!

Βασικό όπλο εναντίον του φασισμού είναι η ανάδειξη του βαθιά συστημικού του χαρακτήρα. Να αναδειχθεί δηλαδή ότι δεν θέλει ν’ αλλάξει τίποτα απ’ αυτά που διαλύουν την κοινωνία!

Να συγκρουστούμε με τη φασιστική κουλτούρα που είναι η κουλτούρα της βίας του ισχυρού πάνω στον ανίσχυρο, του μισογυνισμού και της ομοφοβίας, της ομοιογένειας και του φόβου απέναντι στο ξένο, της απόλυτης πειθαρχίας και της αρχηγολατρείας.

Το δεύτερο σίγουρο είναι ότι η πιο ριζική κι αποτελεσματική αντιπαράθεση στο φασισμό δεν είναι παρά η οριστική απόρριψη του οικονομικού-κοινωνικού μοντέλου που διδάσκει κι επιβάλλει ο καπιταλισμός: Αυτού της αφθονίας, του καταναλωτισμού και της υπερανάπτυξης. Πώς γίνεται στην πράξη αυτή η απόρριψη;

Ξεκινάει από την ανάπτυξη των κοινωνικών αντιστάσεων κάθε μορφής, που τόσο χρήσιμες είναι σήμερα για την επιβίωση στην κρίση, προχωρά με το χτίσιμο της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνεχίζεται με τη δημιουργία των πολυποίκιλων μορφών κοινωνικής οικονομίας, μορφές αυτοδιαχείρισης και αυτάρκειας. Τοπικά και υπερτοπικά.

Ας έχουμε υπόψη ότι η ανάπτυξη ζωντανών συλλογικοτήτων περιορίζει de facto τον εκφασισμό. Γι’ αυτό, το στήσιμο δικτύων αλληλεγγύης στις πόλεις και την περιφέρεια με τοπικές πρωτοβουλίες, κινήσεις ανέργων, λέσχες που θα πάρουν πάνω τους συλλογικά το πρόβλημα της επιβίωσης, είναι μεγάλης σημασίας! Η αντίσταση σ’ ό,τι διαλύει τη ζωή μας και τις ανθρώπινες αξίες είναι αντίσταση και στο φασισμό!

Υπάρχει όμως εδώ ένα στοιχείο που ελλοχεύει. Είναι αυτό του συντεχνιασμού! Κι όπως λέει κι ο Β. Ραφαηλίδης:

«Το συντεχνιακό πνεύμα όταν κυριεύσει και τους πνευματικούς ανθρώπους, τους μετακινεί αυτόματα προς τη μεριά του φασισμού. Ήξερε καλά ο δημιουργός του πρώτου φασιστικού κράτους πως όταν περιχαρακώσεις τα ενδιαφέροντά σου στον κλειστό χώρο ενός κλαμπ και μιας παρέας, είσαι εντελώς ακίνδυνος για το σύστημα!»

 «…Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
 κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
 Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ…»