Ενεργοί πολίτες και μαθητές κόντρα στις εθνικιστικές προβοκάτσιες 

του Θάνου Γιαννούδη*

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά και τις συνακόλουθες προσδοκίες που αυτή είχε δημιουργήσει, η μεγάλη μάχη της κοινωνίας μετά την αναδίπλωση κι ενσωμάτωση της τελευταίας στις επιταγές του ευρωπαϊκού κατεστημένου είναι για τα καλά χαμένη. Τα νεανικά όνειρα αρχίζουν και τελειώνουν στις εκπτώσεις της Black Friday, στους νικητές των τηλε-ριάλιτυ επιβίωσης στις ζούγκλες του χυδαίου καπιταλισμού, στους influencers του instagram, ενώ η νεοφιλελεύθερη δεξιά τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση περιμένοντας την επάνοδό της στην εξουσία, αφού το δόγμα της είναι ήδη κυρίαρχο. Όλα αυτά όμως δεν θα ήταν παρά μια ακόμα ιστορία ενσωμάτωσης στον αστισμό, άμα δεν συνοδεύονταν κι από την απερίγραπτη εθνικιστική έξαρση που βιώσαμε το τελευταίο έτος, ιδιαίτερα έντονη μάλιστα εδώ στον βορρά.

Αφιέρωμα στην επέτειο του Πολυτεχνείου

       

Θυμάσαι Διομήδη;

Η απόσταση απ’ το χτες γίνεται άπειρη

Αναρωτιέσαι σε ποιο λαό ανήκεις

Αν έχει μνήμες… Αν έχει αύριο…

Τι θ’ απομείνει;

Θυμάσαι που σε πλησίασα κι έτρεμες;

Μου 'δωσες ραντεβού « αύριο» Διομήδη

Στα… σκαλάκια του Χημείου

Εγώ σε γύρεψα στην κατάληψη του Χημείου

Στο καφενείο της Νομικής

Το καλοκαίρι στην Αμοργό…

Σε είδα να πεθαίνεις και να πεθαίνεις

Στη Στουρνάρα και στο Σύνταγμα

Σήμερα σε ψάχνω ακόμα και ρωτάω

Τι θα γίνει για σένα χωρίς εσένα;



17/11/1974
Αποστόλης Λούλης

Πράσινο κύμα με ξεκάθαρη πολιτική και οικολογική αυτονομία

Του Κυριάκου Τσιπούρα*
Η πρόσκληση του συγκυβερνώντος οικολογικού κόμματος, των Οικολόγων Πράσινων, για κοινή αυτόνομη κάθοδο όλων των κομμάτων και πολιτών που πιστεύουν στην πολιτική οικολογία στις προσεχείς ευρωεκλογές, θα μπορούσε να ήταν μία ευχάριστη είδηση, σκιάζεται όμως από την κυβερνητική συνενοχή σε πολιτικές που πολλές φορές εξευτέλισαν το οικολογικό κίνημα.
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της πολιτικής στην εποχή των μνημονίων και το οποίο πολλές φορές εμφανιζόταν στα προηγούμενα χρόνια της μεταπολίτευσης, είναι η αφομοίωση μέσω της εξαφάνισης των κινημάτων από τους πολίτες, από τα κάτω που λέμε, και σε αυτό δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς την κομματική εξαφάνιση των Οικολόγων Πράσινων του πιο δυναμικού τα τελευταία χρόνια κόμματος της πολιτικής οικολογίας.
Ιδιαίτερα τα χρόνια της συγκυβέρνησης η πολιτική σε ζητήματα όπως η εξόρυξη υδρογονανθράκων, η τσιμεντοποίηση των τελευταίων αδόμητων χώρων του λεκανοπεδίου Αττικής, το κυνήγι που δεν μειώνεται η περίοδος ολοκληρωτικής εξολόθρευσης των πουλιών ούτε μία μέρα, δόθηκε η εντύπωση στο κόσμο ότι η οικολογία είναι ο τελευταίος κρίκος της βιώσιμης ανάπτυξης, και οι οικολόγοι εξίσου διπρόσωποι αφού για παράδειγμα δίνουν μία περιοχή για δημόσια χρήση στην Δραπετσώνα αλλά ταυτόχρονα επεκτείνονται οι ρυπογόνες και επικίνδυνες δραστηριότητες στην περιοχή όπως με την επαναλειτουργία των δεξαμενών πετρελαίου στο Πέραμα.
Το πολιτικό ζητούμενο λοιπόν σε αυτή την πρόσκληση που απεύθυνε το κόμμα των Οικολόγων πράσινων είναι το ποιος απευθύνει το κάλεσμα και αν αυτή η κοινή κάθοδος των απανταχού οικολόγων θα έχει ένα ξεκάθαρο οικολογικό και προπάντων θα έλεγα όχι αυτόνομο αλλά ανεξάρτητο και δυναμικό λόγο. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι η ουδεμία αναφορά των Οικολόγων Πράσινων για το κίνημα των πολιτών του Πειραιά ενάντια στην επέκταση του λιμανιού προς νότο, δείγμα που δείχνει την διστακτικότητα και την σκόπιμη ή όχι πολιτική μυωπία που έχει αυτή η κυβερνητική τους συμπόρευση.
Ένα δυναμικό λόγο επομένως που δεν θα εξαρτάται από την κυβέρνηση, που θα αποκαταστήσει την επικοινωνία των μελών που στηρίζουν την προώθηση της οικολογίας στην Ελλάδα, θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη των περιβαλλοντικών οργανώσεων, θα ενεργοποιήσει κάθε πολίτη που απεχθάνεται τις πολιτικές φατρίες και ίντριγκες και παλεύει να παραδώσει αλώβητο τον κόσμο τούτο στα παιδιά του.
Πολύ κατανοητό είναι να θέλει κανείς η πολιτική οικολογία, το Πράσινο ευρωπαϊκό κόμμα να θέλει να έχει και Έλληνες εκπροσώπους αλλά με πρόσωπα που ξαναζεσταίνουν έτοιμη "μουσταλευριά" η πρόταση είναι καταδικασμένη.
Απαιτείται το νέο πράσινο κύμα στην πολιτική ζωή της χώρας να έχει χαρακτηριστικά ενός δυναμικού ριζοσπαστικού λόγου που διαφοροποιεί και αναδεικνύει την πολιτική οικολογία ως αυτόνομη και εκ των πραγμάτων θα την εφαρμόσει ως κοινωνική αναγκαιότητα που χρειάζεται όχι μόνο η πατρίδα μας αλλά ο πλανήτης μας.

*Μέλος του ΔΡΟ