Φάκελος:ρέμα Ποδονίφτη

Του Κώστα Παπακώστα*  

Η προσέγγιση των φυσικών τοπίων μέσα στον κατοικημένο ιστό, δηλαδή του φυσικού περιβάλλοντος που διαμορφώνεται από την εισβάλλουσα άγρια φύση μέσα στον αστικό χώρο, είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στις σημερινές μητροπόλεις. Η πρόκληση αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη, όταν αυτοί οι φυσικοί χώροι “φορτίζονται” και με ιστορικό βάρος, συμφύεται η ύπαρξή τους με τη μνημειακή διάσταση ή την αρχιτεκτονική και τη διατηρησιμότητα. Οι παρεμβάσεις για τη διατήρηση, τη διαχείριση ή και την εξέλιξη αυτών των χώρων είναι ένας διαρκής “διάλογος” και μια “συμφωνία” (που μοιάζει να είναι στο διηνεκές, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο εφήμερο) μεταξύ του κεφαλαίου, της εξουσίας (κεντρικής και τοπικής), της κοινωνίας των πολιτών και των ριζοσπαστικών κινημάτων πόλης. Οι σχέσεις που διαμορφώνονται, οι ισορροπίες ή οι ανταγωνισμοί αυτών των παραγόντων επηρεάζουν τη διαχείριση, τη διαδρομή και την εξέλιξή τους μέσα στο χρόνο. Ειδικά στη σημερινή εποχή, την εποχή της “επίσημης” κρατικής αποθέωσης του κέρδους και της εμπορευματοποίησης των πάντων, της κακογουστιάς και των πελατειακών σχέσεων, το αναβαθμισμένο μέσα στο αστικό περιβάλλον φυσικό τοπίο, η αναζήτηση και πολεοδομικά του Αττικού “πρότυπου” και η τοπιο-αρχιτεκτονική ορθοπραξία έχουν προ πολλού παραχωρήσει τη θέση τους στην κεντρικά εκπορευόμενη από το κράτος ασέβεια και την αυτοδιοικητική τσαπατσουλιά. 

 

ΟΠειραιάς δεν είναι πλέον (και) το λιμάνι 

 

Toυ Κυριάκου Τσιπούρα

Η τελευταία πράξη που οριστικοποιεί τον πλήρη διαχωρισμό του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας από τον Πειραιά και άλλους δήμους, όμορους σε αυτόν, τελέστηκε με απόφαση του «παρακρατικού» ΤΑΙΠΕΔ, με τις ευλογίες όλων των μνημονιακών δυνάμεων και αφεντικών της παρούσας πολιτικής ζωής, με την κυβέρνηση απλά να παρακολουθεί την «εξόδιο ακολουθία» των προεκλογικών δεσμεύσεών της.

Η πώληση της ΟΛΠ Α.Ε. μέσω του ΤΑΙΠΕΔ είναι μέρος της μνημονιακής πολιτικής των τελευταίων έξι ετών που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των δανειστών και των μελών της τρόικας, του κουαρτέτου και την αποικιοκρατική αντίληψη που κυριαρχεί στο πού επενδύουμε, με ποιο τρόπο έχοντας πλήρη έλλειψη σεβασμού των πολιτών και του περιβάλλοντος.

Η εξευτελιστική τιμή με την οποία παραχωρείται η κερδοφόρα δημοσίων συμφερόντων επιχείρηση ΟΛΠ Α.Ε. εμφανίζει όλα αυτά τα μνημονιακά χαρακτηριστικά που είναι η εν κρυπτώ παραχώρηση δημόσιων αγαθών χωρίς την έγκριση των τοπικών αρχών και πολιτών της, η εκμετάλλευση φυσικών και αρχαιολογικών πόρων, η πώλησή τους με οποιοδήποτε τίμημα ακόμα και αν δημιουργεί μονοπωλιακές καταστάσεις που αντίκεινται σε κάθε έννοια βιώσιμης ανάπτυξης, η στρεβλή εικόνα που δημιουργεί η προπαγανδιστική λαίλαπα κάθε επικοινωνιακού μέσου για το πραγματικό όφελος του κράτους και εντέλει των δημοτών που ζουν γύρω από το λιμάνι που λεγόταν του Πειραιά.

Η συμφωνία πώλησης της ΟΛΠ ΑΕ μεταξύ COSCO και ΤΑΙΠΕΔ με τις ευλογίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τόσο εθελοδουλικής και αποικιοκρατικής αντίληψης που αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι

Και τώρα;

Του Κώστα Λουκέρη*

Προσπαθώ να συλλάβω την πυκνότητα του πολιτικού χρόνου από το 2009 και μετά, θέλοντας να αποφύγω τις κοινοτυπίες, τις περιγραφές και τις επαναλήψεις που κουράζουν. Η κρίση, η διαπραγμάτευση, τα μνημόνια, οι περικοπές, η λιτότητα, η ύφεση, τα αδιέξοδα, τα αδιέξοδα, τα αδιέξοδα. Όσοι υποστήριξαν από την αρχή της εμφάνισης της κρίσης πως η όλη προσπάθεια ελεγχόμενης χρεοκοπίας και «τακτοποίησης» των δημοσίων οικονομικών της χώρας -όπως αποφασίστηκε να γίνει κι έγινε- ήταν λάθος, εξακολουθούν να έχουν δίκιο. Όσοι επίσης υποστηρίζουν πως με δεδομένες α) τις διεθνείς εξελίξεις, β) την αντικειμενική δυσκολία της χώρας να χαράξει ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, γ) τους ερασιτεχνισμούς στη διαπραγματευτική τακτική της χώρας επί όλων των κυβερνήσεων από το 2009 και μετά, η έκβαση των διαπραγματεύσεων και η συμφωνία-3^ο μνημόνιο ήταν η μόνη διέξοδος, έχουν επίσης δίκιο, για τον μόνο λόγο ότι μας δίνει κάποιο χρόνο προσαρμογής στο επόμενο επίπεδο μιζέριας και κατάθλιψης.

Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, η παρούσα κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛΛ. -με τη συμβολή των Οικολόγων Πράσινων με έναν Υπουργό στην κυβέρνηση και δύο βουλευτές στην κυβερνητική πλειοψηφία των 153– δείχνει να αναζητά ακόμα μια πυξίδα. Η κυβερνητική πολιτική δεν έχει την πολυτέλεια να εξαντλείται σε μάχες χαρακωμάτων ή αναζήτηση ευθυνών αποκλειστικά έξω από την ίδια. Όσοι στηρίξαμε αυτή την κυβέρνηση αναμένουμε άμεσες λύσεις ή έστω άμεση δρομολόγηση λύσεων σε μια σειρά ζητημάτων για τα οποία άλλωστε συμφωνήσαμε να δώσουμε αυτήν τη στήριξη. Γιατί σίγουρα δεν δώσαμε αυτήν τη στήριξη ούτε για να κυβερνιέται «διοικητικά» η χώρα ούτε για να ξαναζούμε νοοτροπίες, σχεδιασμούς και τακτικισμούς που μπουχτήσαμε με τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μα ούτε για να γνωρίσουμε ότι και η Αριστερά τιμά την ελληνική οικογένεια κάνοντας διορισμούς συγγενών.

Τα δάκρυα του Σπίρτζη για την Ίο

του Γιάννη Χαραλαμπάκη
 μέλους της ΕΓ των Οικολόγων Πρασίνων

Η αλλαγή του χρόνου από το 2015 προς το 2016 δεν άλλαξε το ερώτημα για το πώς θα πορευθεί αυτή η χώρα.

Μετά από μια καταστροφική ήττα τον Ιούλιο με το τέλος των διαπραγματεύσεων, η ελληνική κοινωνία συνέχισε τον μνημονιακό Γολγοθά της, εν μέσω μιας –λόγω της ήττας- διάχυτης και έντονης απογοήτευσης.

Όλα έχουν ένα παρελθόν, ένα παρόν και ένα μέλλον, το ίδιο και η ελληνική κοινωνία.

Αναλογίζομαι δύο γεγονότα:

Η πώληση των αεροδρομίων, ως μνημονιακή υποχρέωση με δακρυσμένο τον υπ. Σπίρτζη και ένα γεγονός λιγότερο γνωστό, αλλά εμβληματικό του καταστρεπτικού μοντέλου τουρισμού, η «αξιοποίηση» περιοχής της Ίου, υπογεγραμμένη από τρεις υπουργούς. Τους υπ. Οικονομικών, Ναυτιλίας και Περιβάλλοντος. Ειδικά οι δύο τελευταίοι, Δρίτσας και Τσιρώνης (μέλος μάλιστα ο τελευταίος των Οικολόγων Πρασίνων, οι οποίοι εξέδωσαν επικριτικό ψήφισμα για την επένδυση) είναι και οι δύο, όχι μόνο λόγω θέσης αλλά και λόγω παρελθόντος, αποδεδειγμένων περιβαλλοντικών ευαισθησιών αντίθετων με τα αποτελέσματα των υπογραφών τους.

(περισσότερες λεπτομέρειες για την Ίο, εδώ http://www.efsyn.gr/arthro/mia-riviera-etoimazetai-stin-io και εδώ http://left.gr/news/giati-erhetai-ayti-i-anaptyxi ).

Από το συνδυασμό των δύο γεγονότων προκύπτει και ο τίτλος, προφανώς ο κ. Σπίρτζης δεν έχει σχέση με την Ίο.

Στην περίπτωση των αεροδρομίων, η κυβέρνηση υποθηκεύει το μέλλον τους επειδή οι νικητές των διαπραγματεύσεων το επιβάλλουν.

Στην περίπτωση της Ίου η υποθήκευση του φυσικού κάλλους της περιοχής έρχεται από το παρελθόν. «Αμαρτωλές», παλιότερες κυβερνήσεις έδωσαν άδειες που δεν μπορούν να ακυρωθούν - έτσι δηλώνεται τουλάχιστον. Είναι το φαινόμενο της υποχρεωτικής «διοικητικής συνέχειας» δηλώνεται επίσης.

Η κυβέρνηση δεν εκλέχτηκε μόνο για να δώσει τον αντιμνημονιακό αγώνα, που τελικά έχασε. Στα μυαλά και τις καρδιές των περισσοτέρων εκλέχτηκε και για να σταματήσει τα αίτια δεκαετιών που μας έφεραν σε αυτή την καταστροφική αδυναμία, έτσι ώστε ο κάθε νεοφιλελεύθερος Σόιμπλε να επιβάλλει τη θέλησή του. Αν το μέλλον μας μας έχει «ξεφύγει» -προς το παρόν ελπίζουμε- από τα χέρια μας, το «αμαρτωλό» παρελθόν μας είναι καθήκον της κυβέρνησης να βρει τον τρόπο να τελειώνει σήμερα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, όταν τέτοια περιστατικά μεγάλα ή μικρά σίγουρα βρίθουν, τι περιθώρια έχει μια κυβέρνηση να εφαρμόσει πολιτική;

Όταν το παρελθόν έχει αφήσει την «ουρά» του στο παρόν και το μέλλον προδιαγράφεται (ζοφερό) από άλλους έξω από εμάς, τότε τι μένει να κυβερνήσουμε; Όταν δεν μπορείς να αναιρέσεις αυτά που κατέκρινες και έκαναν οι παλαιότεροι και όταν δεν μπορείς να προδιαγράψεις το μέλλον σου, αλλά στο προδιαγράφουν με τρόπο που σε κάνουν να «κλαις» σαν τον Σπίρτζη, τότε τι τελικά κυβερνάς στο παρόν;