AΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ

ΕΚΔΙΚΑΣΗ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΡΕΜΑΤΟΣ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ ΑΠΟ Λ. ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΩΣ ΕΚΒΟΛΕΣ
Η εκδίκαση του ρ. Πικροδάφνης θα γίνει την Τετάρτη 2/5/18 στο ΣτΕ,
Η συνεδρίαση του ΣτΕ αρχίζει στις 9.30πμ, αλλά εκτιμάται ότι μέχρι το μεσημέρι δεν θα έχει έρθει προς συζήτηση..
Γι' αυτό τα τηλέφωνα των μελών του Δικτύου θα είναι στην διάθεση όλων, για πληροφορίες και μηνύματα.

Η παρουσία όλων μας είναι σημαντική, όχι μόνον για λόγους εντυπώσεων, αλλά και για ουσιαστική βοήθεια, στα πανό και στο μοίρασμα φυλλαδίων (τρίπτυχο των Φορέων και μονοσέλιδο ενημερωτικό για το ΣτΕ του Δικτύου).

Έξω από το ΣτΕ θα στηθούν 2 πανό και θα μοιράζονται φυλλάδια στους πολίτες, από τις 9.30 πμ έως τις 11.50πμ, Μετά όλοι μαζΊ θα μπούμε μέσα στην αίθουσα για να περιμένουμε την εκδίκαση.

Όποιος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει με την Ευαγγελία Δημητρίου στο 6944683652, διαφορετικά μπορεί να μας βρει έξω από το ΣΤΕ το πρωί της Τετάρτης, Πανεπιστημίου 47-49, Αθήνα στις 9:30.πμ

Ακολουθεί αναδημοσίευση από την "Καθημερινή", 29/6/13
Ρέμα της Πικροδάφνης, ένας βρώμικος παράδεισος στον αστικό ιστό Του Γιώργου Λιάλιου

Σκουπίδια, μπάζα, δύσοσμο νερό. Και μερικές εκατοντάδες μέτρα μετά, ένας μικρός φυσικός παράδεισος. Το ρέμα της Πικροδάφνης είναι ένα από τα τελευταία στην Αττική που διατηρεί, έστω και σε μικρό βαθμό, την αίσθηση της αρχικής του κατάστασης. Παραμένει όμως απαξιωμένο, χαμένο σε μια πόλη πνιγμένη στο μπετόν. Μια πρόσφατη μελέτη ανέδειξε τα προβλήματά του, αλλά και την ιδιαίτερη -για τα δεδομένα μιας μεγαλούπολης- οικολογική του αξία. Η προστασία και η ανάδειξή του όμως είναι μια δύσκολη υπόθεση, καθώς απαιτεί συντονισμό και πόρους από διαφορετικούς φορείς.

Το ρέμα της Πικροδάφνης πηγάζει από τον Υμηττό και καταλήγει στη θάλασσα στον Αλιμο, αφού διασχίσει τους δήμους Βύρωνα, Ηλιούπολης, Αγίου Δημητρίου και Παλαιού Φαλήρου. Εχει μήκος περί τα 9,3 χλμ., από τα οποία τα πρώτα 3 είναι εγκιβωτισμένα. Τα υπόλοιπα παραμένουν στην επιφάνεια, η κοίτη του όμως έχει περιοριστεί από την αυθαίρετη και νόμιμη δόμηση. Το 1993 μάλιστα συμπεριελήφθη στα ρέματα της Αττικής που έχουν χαρακτηριστεί «ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος».

Το 2012, με χρηματοδότηση από το Πράσινο Ταμείο, ξεκίνησε για πρώτη φορά ένα πρόγραμμα για την παρακολούθηση της οικολογικής του κατάστασης και τη διατύπωση προτάσεων για την αποκατάστασή του. Το πρόγραμμα ανέλαβε το Ινστιτούτο Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων και Εσωτερικών Υδάτων/ΕΛΚΕΘΕ. «Το ρέμα της Πικροδάφνης είναι από τα ελάχιστα στην Αττική που διατηρεί τη φυσική του κατάσταση σε κάποιο βαθμό. Δεν είναι όλο βέβαια σε καλή κατάσταση, ούτε στην ίδια κατάσταση» εξηγεί στην «Κ» ο ερευνητής στο ΕΛΚΕΘΕ, Ηλίας Δημητρίου. «Σε κάποια σημεία η κοίτη του έχει χάσει τη φυσική της μορφή από τα μπαζώματα, που καταρρέουν με την πρώτη δυνατή βροχόπτωση. Και σε άλλα έχει ζωή: στις εκβολές και στην παρόχθια ζώνη του έχουν εντοπιστεί περισσότερα από 100 είδη πουλιών, ενώ πλούσια είναι και η εντομοπανίδα του».

Οι πηγές ρύπανσης του ρέματος είναι πολλές, καθιστώντας την αποκατάστασή του ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. «Για παράδειγμα, στο ρέμα καταλήγουν αστικά λύματα από δύο αντλιοστάσια της ΕΥΔΑΠ, όταν λόγω έντονων βροχοπτώσεων υπερχειλίζουν. Πρόσφατα, σε μια πλημμύρα, ο αγωγός ακαθάρτων “άδειασε” στο ρέμα. Επίσης, στο ρέμα καταλήγουν αγωγοί ομβρίων αλλά και αρκετές παράνομες συνδέσεις. Για παράδειγμα, στις οδούς Σωκράτους και Βεργίνας στα σύνορα Αγίου Δημητρίου και Παλαιού Φαλήρου, η ΕΥΔΑΠ ουδέποτε παρέλαβε τους αγωγούς αποχέτευσης εξαιτίας κακοτεχνίας. Υπάρχει λοιπόν η υπόνοια ότι πολλά από τα σπίτια στους δύο αυτούς δρόμους έχουν παράνομες συνδέσεις με τους αγωγούς ομβρίων, που με τη σειρά τους καταλήγουν στο ρέμα...».

Τα τελευταία χρόνια, οι δήμοι τους οποίους διατρέχει το ρέμα έχουν ξεκινήσει προσπάθειες για την αναστροφή της κατάστασης. «Ανά τακτά διαστήματα διοργανώνουμε δράσεις καθαρισμού, χωρίς μηχανήματα» λέει στην «Κ» η δήμαρχος Αγίου Δημητρίου, Μαρία Ανδρούτσου. «Επίσης, το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε χρηματοδότηση για να συνεχιστεί για ακόμα ένα έτος το πρόγραμμα του ΕΛΚΕΘΕ γιατί μας προσέφερε πολύτιμη πληροφορία».

Τι μπορεί να γίνει, λοιπόν, για την αναστροφή της κατάστασης; «Ενα πρώτο βήμα πρέπει να είναι η καταγραφή των παράνομων συνδέσεων και η ανίχνευση των πηγών ρύπανσης» λέει στην «Κ» ο κ. Δημητρίου. «Οσον αφορά την αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας του ρέματος, μπορούμε να επέμβουμε με φυσικό τρόπο, για παράδειγμα ενισχύοντας τους καλαμιώνες που “φιλτράρουν” το νερό. Τέλος, στις εκβολές του ρέματος πρέπει να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις ώστε να μην εμποδίζεται η είσοδος ψαριών από τη θάλασσα». «Πρέπει να γίνει μια προσπάθεια ανάπλασης και ανάδειξης του ρέματος, τόσο ως υδραυλικό έργο, όσο και ως χώρος φυσικού περιβάλλοντος», όπως αναφέρει η κ. Ανδρούτσου. «Εκτιμώ ότι στην αλλαγή της υφιστάμενης κατάστασης θα βοηθούσε η δημιουργία δύο μονοπατιών, εκατέρωθεν του ρέματος, ώστε να μπορεί κάποιος να κάνει τον περίπατό του και να σταθεί σε κάποια σημεία. Η παρουσία του κόσμου ενισχύει την ασφάλεια του ρέματος και αποτρέπει την απόρριψη μπάζων και λυμάτων».

Η βαριά βιομηχανία... των γκαρσονιών της Ευρώπης

"H Οικολογία οφείλει να αντιτάξει και να αντιπροτείνει ένα τουριστικό μοντέλο ήπιο και πράσινο, προσαρμοσμένο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και στις ξεχωριστές ανάγκες κάθε περιφέρειας, δρυμού και νησιού και στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του κάθε τόπου"

Tου Θάνου Γιαννούδη (μέλος Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας, Οικολογικού Δικτύου)


Με τις ενδιάμεσες εποχές να έχουν σχεδόν καταργηθεί, φαίνεται πως από τον Απρίλη έχουμε ουσιαστικά εισέλθει στο καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι στο τέλος του οποίου διαφημίζεται από το success story της Κυβέρνησης ότι βγαίνουμε από τα Μνημόνια (με την εποπτεία και τις επιπτώσεις τους να μας κατατρέχουν για δεκαετίες ακόμα, αλλά αυτό κανένας δεν το αναφέρει εντέχνως). Όσο το καλοκαίρι πλησιάζει, λοιπόν, παρατηρούμε όπως και κάθε χρονιά να πληθαίνουν τα μεγάλα λόγια περί της τουριστικής ''βαριάς βιομηχανίας'' της Ελλάδας που ''είναι σε θέση να μας βγάλει από την κρίση'' και ''στην οποία κυρίως αξίζει να επενδύσουμε''. Δεν είναι της παρούσης σε καμία περίπτωση η κριτική στον τουρισμό ως νεωτερικό φαινόμενο αποσπασματικότητας και φυγής, εκείνο όμως που σίγουρα αξίζει να τεθεί στο τραπέζι είναι οι επιπτώσεις του σχεδιαζόμενου μαζικού τουρισμού τόσο στο περιβάλλον όσο και στις εργασιακές σχέσεις.
Για ποια ''βαριά βιομηχανία'' άραγε μιλάμε; Αυτή του ξεπουλήματος παραλιών μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της ανάπτυξης σε περιοχές ΝΑTURA, των μεγάλων και πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων που παραχαράσσουν το φυσικό τοπίο σε ακτές, ακρογιαλιές και πρόποδες βουνών; Αυτή των σχεδίων αλλοίωσης κοιλάδων για εγχειρήματα τύπου γκολφ στην Κρήτη, αυτή του ξεπουλήματος τύπου Ίου, αυτή του Ερημίτη στην Κέρκυρα, τη σχεδιαζόμενη στη Σύρο ή τους ουρανοξύστες στο Ελληνικό; Μιλάμε για τη ''βιομηχανία'' που εκμηδενίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κάθε περιοχής και τα ισοπεδώνει όλα σε ένα οικοδόμημα η ζωή στο οποίο μπορεί να είναι η ίδια είτε βρίσκεται στο Αιγαίο είτε στη Βόννη είτε στη Νέα Υόρκη; Αυτή των φαραωνικών κρουαζιερόπλοιων-καζίνο που σκιάζουν στο διάβα τους και καταλαμβάνουν το μισό λιμάνι; Πάμε, δυστυχώς, και πάλι στο δόγμα της ''ανάπτυξης για την ανάπτυξη'' που μας οδήγησε στην κρίση και νομοτελειακά θα μας ξαναοδηγήσει σ' αυτή.
Οι συνθήκες, τώρα, των εργαζομένων (των επονομαζόμενων περιπαικτικά ακόμα και ως ''γκαρσονιών της Ευρώπης'' σε μια χώρα-δορυφόρο που λειτουργεί ως το εξοχικό των μεγάλων δυνάμεων του Βορρά που ορίζουν το παιχνίδι), παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αρκετών ανθρώπων στον τομέα, γίνονται ολοένα και πιο απάνθρωπες. Εκατοντάδες είναι τα περιστατικά νέων υπαλλήλων που αγωνίζονται να ξεφύγουν από την ανεργία και τίθενται ενώπιον εκβιασμών για πολύωρη, ορισμένες φορές και πλήρως ανασφάλιστη εργασία, άλλες φορές 7 ημερών την εβδομάδα χωρίς ρεπό για τους θερινούς μήνες, χωρίς να πληρώνονται τις υπερωρίες, με μια τρώγλη για διαμονή χωρίς τα στοιχειώδη, σε συνθήκες καύσωνα που πιο πολύ θυμίζουν γαλέρα ή εμπλοκή σε στρατιωτική θητεία. Και παράλληλα ο πάντα υπαρκτός φόβος για τις ''άκρες'' των μεγαλοκαρχαριών ντόπιων και ξένων συμφερόντων στην Επιθεώρηση Εργασίας ώστε να προχωρήσουν όλοι σε καταγγελία, λες και τα Μνημόνια θα έσβηναν με το μαγικό ραβδάκι τις πρακτικές διαπλοκής κι αδιαφάνειας που λυμαίνονταν την Ελλάδα για αιώνες. Αλλά, όπως φαίνεται, κάθε ''success story'' οφείλει να έχει και τα αφανή θύματα πάνω στα οποία πατά για να χτιστεί.
Μπροστά στην υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη καπιταλιστική αφήγηση και στους ακόμα χειρότερους νεοφιλελεύθερους τύπου Μητσοτάκη που κρυφοκοιτάζουν σαν το κοράκι στη γωνία, η Οικολογία οφείλει να αντιτάξει και να αντιπροτείνει ένα τουριστικό μοντέλο ήπιο και πράσινο, προσαρμοσμένο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και στις ξεχωριστές ανάγκες κάθε περιφέρειας, δρυμού και νησιού και στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του κάθε τόπου. Χωρίς φαραωνικά και μεγαλεπήβολα οικοδομήματα του μπετόν αλλά με μικρές, συνεταιριστικές μονάδες ξενοδοχείων κι εστίασης, χωρίς ανάπτυξη σε βάρος του οικοσυστήματος αλλά με έμφαση στην αυτόνομη παραγωγή καθαρής ενέργειας και στην ανακύκλωση και κομποστοποίηση προϊόντων και φαγητού αντίστοιχα, χωρίς τις συνθήκες δουλείας για τους εργαζομένους αλλά με πλήρη τήρηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και με ουσιαστική τιμωρία των παραβατών. Θεωρητικά, η Οικολογία θα έπρεπε ήδη να αγωνίζεται για να εφαρμόσει και κάποια από τα παραπάνω μιας και συμμετέχει στην Κυβέρνηση, φαίνεται όμως πως η πρόσδεση στην κυρίαρχη αφήγηση δεν έχει αλλοιώσει δυστυχώς μόνο το ΣΥΡΙΖΑ...

Φωτό: Κ. Χόρτη (Μύκονος)

Επιστολή παραίτησης

Παραθέτουμε την επιστολή παραίτησης μελών των ΟΠ λόγω του ότι μέρος των μελών του ΔΡΟ συμμετείχαν στο κόμμα των ΟΠ. Η ξεκάθαρη τοποθέτησή τους γύρω από τη συνεργασία των ΟΠ με το ΣΥΡΙΖΑ και τις καταστροφικές επιπτώσεις αυτής της συνεργασίας είναι ένα θετικό βήμα προς την προσπάθεια "επένδυσης" σε όλα όσα απασχολούν το ΔΡΟ (περιβάλλον, αμεσοδημοκρατία, ζωοφιλία, διατροφική ποιότητα κ.λπ.)


Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Οδεύοντας προς το τέλος μιας 3ετίας «εταίρων» της κυβέρνησης της «Αριστεράς» - του ΣΥΡΙΖΑ, του εκλιπόντος ιδεαλισμού, του εκβιομηχανισμού και των πετρελαίων, της εκποίησης του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου, της καταπάτησης των δικαιωμάτων των ζώων και της δήθεν παραγωγικής ανασυγκρότησης - θα οφείλονταν να κατατεθεί ένας ειλικρινής πολιτικός απολογισμός επιτυχιών και αποτυχιών, προσπαθειών και ενσυνείδητης ή και υποχρεωτικής καταστρατήγησης πάγιων θέσεων και θεσμών του κόμματος, να αποτιμηθούν οι επιπτώσεις τους στην σημερινή πολιτική, οργανωτική και οικονομική του πτώχευση, αλλά και να αξιολογηθεί η προβολή τους στην εικόνα που έχει εδραιωθεί στον κοινωνικό περίγυρο για το παρόν και το μέλλον της Πολιτικής Οικολογίας. Αυτό δεν έγινε, δεν γίνεται και αυτό είναι και η αιτία της παρούσης επιστολής.

Οι όροι και οι τρόποι εκποίησης της «Οικολογίας» στην «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ στάθηκαν καταλυτικοί για την συνέχεια του αφηγήματος της 3ετίας. Σε ουσιαστική πολιτική, οργανωτική και οικονομική πτώχευση μετά από σειρά σκληρών εσωτερικών τριβών και των επακόλουθων εκλογικών αποτυχιών, oι Οικολόγοι Πράσινοι άρπαξαν κυριολεκτικά τη μοναδική «σανίδα σωτηρίας» που τους προσφέρονταν, ως «στήριξη των ψηφοδελτίων ΣΥΡΙΖΑ» στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ωραιοποιημένης μέσω της υποτιθέμενης συγγένειας πολιτικής οπτικής μεταξύ των δύο πολιτικών υποκειμένων: «Αριστερά και Οικολογία». Οι διαδικασίες «εκποίησης» που προσφέρθηκαν απλόχερα στο κόμμα από την τότε Εκτελεστική Γραμματεία, με πρωτεργάτη τον συντονιστή της και σημερινό Αν.Υπουργό ΥΠΑΑΤ, Τσιρώνη, ήταν ταχύτατες, συνοπτικές και αδιαφανείς και επισφραγίστηκαν:
⇒ από ένα 2σέλιδο ηλεκτρονικό μήνυμα από την μεριά του κόμματος της «Αριστεράς» προς την Εκτελεστική Γραμματεία του κόμματος, με τους εκλογικούς και οικονομικούς της όρους - το οποίο κρύφτηκε επιμελώς από τα μέλη του μέχρι πρόσφατα,
⇒ από ένα κείμενο τήρησης 22 προγραμματικών σημείων – κόκκινων γραμμών και επιγραμματικής σύνοψης πάγιων θέσεων του πλούσιου πολιτικού προγράμματος του κόμματος - το οποίο δεν «υπογράφηκε» ποτέ από την μεριά της «Αριστεράς»,
⇒ και από τις περίφημες δημόσιες δηλώσεις Τσίπρα, σε όλη την προεκλογική περίοδο του Ιανουαρίου 2015, ότι η «εκποίηση» δεν αποτελεί παρά «μια στρατηγική συμμαχία που δεν αποβλέπει μονάχα στις επικείμενες εκλογές, αλλά κυρίως προσβλέπει στην από κοινού διαμόρφωση της περιβαλλοντικής πολιτικής στην Ελλάδα».
Η όλη διαδικασία ολοκληρώθηκε στο πλαίσιο ενός κόμματος με το πληρέστερο οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόγραμμα - βαθιά αντιμνημονιακό - αλλά θεσμικά παντελώς ανέτοιμου να αντιμετωπίσει την μετεξέλιξη του σε κυβερνητικό: το θεσμικό του οπλοστάσιο στο πεδίο της ρύθμισης των πολιτικών σχέσεων με άλλους πολιτικούς φορείς ήταν άδειο και ήταν σχεδόν άδειο σε εκείνο των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων με αιρετούς, μετακλητούς και διορισμένους στην κυβερνητική μηχανή.

Με αυτούς τους όρους και κάτω από αυτές τις συνθήκες, το κόμμα βρέθηκε μετέωρο στη δίνη μη συμφωνημένων και μη θεσμικά διαχειρίσιμων, κυβερνητικών επιλογών, αντίθετων στις πάγιες αρχές και θέσεις του, τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης όσο και στο επίπεδο των 2 Βουλευτών και του ενός Αν.Υπουργού που του «δώρισε» απλόχερα το μύθευμα «Αριστερά και Οικολογία». Οι ελάχιστες επιτυχίες «in vitro» των δύο Οικολόγων Πράσινων της κυβέρνησης - δίχως το απαραίτητο κοινωνικό αντίκρισμα εφαρμογής στην πράξη - επισκιάστηκαν ευθύς εξαρχής αφενός από τις μη συμφωνημένες, μνημονιακές και αντι-οικολογικές, επιλογές των κυβερνώντων που, εκούσια ή ακούσια, τους υποχρέωσαν να «συνθηκολογήσουν» ενάντια στις πάγιες θέσεις του κόμματος και αφετέρου από τις προσωπικές και πολιτικές επιλογές του Αν.Υπουργού Τσιρώνη - πρώτα ΥΠΕΝ και μετέπειτα ΥΠΑΑΤ - που έφεραν το κόμμα μπροστά σε δραματικά τετελεσμένα αμφισβήτησης του θεσμικού του πλαισίου, των θέσεων και των αρχών του, κλόνισαν την εμπιστοσύνη των μελών του σε αυτό και το οδήγησαν σε μια σκληρή κοινωνική και πολιτική δοκιμασία.
Αναφορικά με την σχέση του Αν.Υπουργού Τσιρώνη με το κόμμα, τις θέσεις του, τα μέλη του και το θεσμικό του πλαίσιο, ενδεικτικά:

⇒ Οι πάγιες θέσεις του κόμματος προβλέπουν το ασυμβίβαστο μεταξύ Υπουργού και Βουλευτή, μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Εδώ και 2,5 περίπου χρόνια ο Τσιρώνης κατέχει και τις δύο.
⇒ Ευθύς μετά τον ορισμό του ως Αν.Υπουργός ΥΠΕΝ δήλωσε στο Πανελλαδικό Συμβούλιο του κόμματος ότι θα καταβάλλει σε αυτό το 50% των μηνιαίων αποδοχών του. Είναι αμφίβολο εάν κατά την περίοδο που κατείχε μόνο την θέση του Αν.Υπουργού κατέβαλλε εν τέλει το 15-20%.
⇒ Απέφυγε συστηματικά την υιοθέτηση των αποφάσεων των οργάνων αναφορικά με την διαδικασία διαβούλευσης μεταξύ κόμματος Υπουργείου και Βουλευτών.
⇒ Υποτίμησε και λοιδόρησε συστηματικά τα νόμιμα εκλεγμένα όργανα και τους νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους τους. Κατά την τελευταία δε θητεία τους, ο Αν.Υπουργός του οποίου η Πολιτική Κίνηση απαριθμεί γύρω στα 15 περίπου μέλη, εκκίνησε μία συστηματική εκστρατεία διάλυσης της συνοχής τους, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποφάσεις τους, προτρέποντας μέλη τους σε μη συμμετοχή και λοιδορώντας, κατηγορώντας και συκοφαντώντας άλλα.
Ως προς τις πολιτικές επιλογές και την κυβερνητική πολιτική του Βουλευτή και Αν.Υπουργού, πρώτα ΥΠΕΝ και μετά ΥΠΑΑΤ, Τσιρώνη, ενδεικτικά:
⇒ Οι πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περί οικονομίας κινούνται στο πεδίο των περιβαλλοντικών οικονομικών και είναι γνήσια αντιμνημονιακού χαρακτήρα. Ως Βουλευτής, ο Α.Υπουργός, υπερψήφισε όλα τα νομοσχέδια οικονομικού χαρακτήρα της κυβέρνησης, δίχως δισταγμό και δίχως αμφιβολίες.
⇒ Οι πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περί Δημοκρατίας και Θεσμών προβλέπουν την άρση του ορίου του 3% για την είσοδο στην Βουλή. Παρά ταύτα, ο Αν.Υπουργός ως Βουλευτής υπερψήφισε την διατήρηση του ορίου στο πλαίσιο της ψηφοφορίας του εκλογικού νόμου της κυβέρνησης.
⇒ Στις πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περιλαμβάνεται ένα ηχηρό «όχι» στις φαραωνικές τουριστικές επενδύσεις και στα περίφημα 5άστερα της εποχής fast-track. Ως Αν.Υπουργός ΥΠΕΝ, υπέγραψε την έγκριση τουλάχιστον τεσσάρων από τα πλέον γνωστά στην Ίο, στο Κάβο-Σίδερο της Κρήτης, στον Ερημίτη της Κέρκυρας και το περίφημο τερατώδες Αταλάντη Χιλς στην Φθιώτιδα.
⇒ Στις πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περιλαμβάνεται η πλήρης απαγόρευση του κυνηγιού. Παρά ταύτα, για να διευκολυνθεί η λήψη κάποιων σημαντικών αποφάσεων το κόμμα συνέταξε μία σειρά θέσεων τις οποίες διαβουλεύτηκε επί μακρόν με τον Αν.Υπουργό ο οποίος τις αγνόησε συστηματικά σε όλες τις διαχειριστικές θήρας από το 2015 και μετά.
⇒ Στις πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περιλαμβάνεται ένα ηχηρό «όχι» στην μνημονιακή εκμετάλλευση της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Παρά ταύτα, η άποψη του Αν.Υπουργού άλλαξε ριζικά από την στιγμή της ανάληψης των κυβερνητικών καθηκόντων του: από κατήγορος των προηγούμενων κυβερνήσεων ως προς το θέμα, έγινε θερμός συνήγορος της τωρινής για το ίδιο θέμα.
⇒ Στο πεδίο των δικαιωμάτων των ζώων – συντροφιάς και παραγωγικών – έδωσε σκληρή μάχη εναντίον του κόμματος, των θέσεων του αλλά και της κοινωνίας των φιλόζωων, για την θεσμοθέτηση της σφαγής χωρίς αναισθησία πρώτα και την σύνταξη του γνωστού νομοσχεδίου τροποποίησης των Ν.4039/2012 και 4135/2014 έπειτα. Παρόμοια, αδιαφόρησε πλήρως για την επίλυση του προβλήματος του δελφινάριου του Αττικού Πάρκου, παρά τις πάγιες θέσεις του κόμματος, τις επανειλημμένες οχλήσεις των μελών της σχετικής Θεματικής Ομάδας του και τις σχετικές αποφάσεις της δικαιοσύνης και της Επιθεώρησης Περιβάλλοντος.

Μοναδικές στάθηκαν, επίσης, οι τροπολογίες του για τα αυθαίρετα και την τροποποίηση των Ν.4039/2012 και 4135/2014, οι οποίες αποσύρθηκαν πάραυτα, μοναδική η πολιτική του συμπεριφορά απέναντι στο θέμα της οριοθέτησης του ρέματος της Πικροδάφνης, μοναδική η άποψη του περί «φορολόγησης» του δενδρυλλίου κάνναβης που θα μπορούσε να έχει ατομικά ο κάθε πολίτης, μοναδική η άποψη του για τις οικιστικές πυκνώσεις και για την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό, κουβέντα για τις δραματικές επιπτώσεις της τριτοκοσμικής χωροταξίας των ιχθυοκαλλιεργειών - της αρμοδιότητας του - κουβέντα για την δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου στο λιμάνι του Πειραιά και τις καταστροφικές επενδύσεις, όπως η επέκταση του λιμανιού στο νότο και η τεράστια «μπαζοποίηση» που θα συντελεστεί εκεί - υποχρεωτικές βάσει της παραχώρησης και επιδοτούμενες από το ΕΣΠΑ - κουβέντα για την επαναλειτουργία των «καζανιών» στο Πέραμα.
Σε κάθε περίπτωση, ο Αν.Υπουργός Τσιρώνης πρέπει να αποτελεί μοναδική περίπτωση ως προς τον αριθμό των προσφυγών στην Δικαιοσύνη που έχει δεχτεί συνολικά το πολιτικό του έργο.
Όσον αφορά τον δεύτερο από τους Οικολόγους Πράσινους που συγκροτούν την Κοινοβουλευτική Ομάδα της «Αριστεράς», Βουλευτή Γιώργο Δημαρά, η παντελής του απουσία από το πεδίο της ουσιαστικής διεκδίκησης των οικολογικών προταγμάτων του κόμματος - τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και επίπεδο διακυβέρνησης, πέρα από πατερναλιστικά λόγια του αέρα – η αντικομματική του στάση του στις ψηφοφορίες των μνημονιακών επιταγών και η δειλή του στάση σε καταλυτικές ψηφοφορίες/αποφάσεις για το πολιτικό πρόταγμα των Οικολόγων Πράσινων και της πολιτικής οικολογίας - όπως εκείνες για τις συμβάσεις για τις έρευνες και εξορύξεις υδρογονανθράκων - σε συνάρτηση με την έντεχνη σιωπή του στις κατά καιρούς προσπάθειες διάλυσης των οργάνων και του κόμματος, όπως οι πρόσφατες από μέρους του Αν.Υπουργού Τσιρώνη, τον καθιστούν έναν από ηθικούς υπεύθυνους για ότι θα ακολουθήσει.

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες,
Παρόλες τις φιλότιμες 3ετείς προσπάθειες, οι πάγιες προγραμματικές θέσεις των Οικολόγων Πράσινων δεν επηρέασαν την κυβερνητική πολιτική περισσότερο από όσο θα την επηρέαζαν αν προβάλλονταν με κινηματικούς όρους. Από την άλλη πλευρά, η οικονομική ασφυξία που βιώνει έντεχνα σήμερα το κόμμα δεν εξυπηρετεί παρά σκοπιμότητες πολιτικής ομηρίας, αδυναμίας οργανωτικής ανάπτυξης και τελικά ουσιαστικής κατάργησης της αυτονομίας του.
Σε αντίθεση με τη λογική της χρησιμότητας της επικοινωνιακής στήριξης των υπουργών και των πολιτικών παραγόντων κατά κύριο λόγο, η κοινωνία επιβραβεύει το πραγματικό έργο και την ουσιαστική σχέση και σύνδεση μαζί της. Μέσω της επικοινωνιακής κυριαρχίας των δύο διορισμένων από τον πρωθυπουργό Bουλευτών - μελών του κόμματος - η συλλογική λειτουργία των εκλεγμένων πολιτικών οργάνων ακυρώνεται την ίδια στιγμή που υποσκάπτεται η εσωκομματική δημοκρατία.
Το κόμμα έχει ήδη πληγεί σοβαρά από τον κυβερνητισμό και έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία και τα κινήματα. Η επιδίωξη της κατάργησης του ασυμβίβαστου μεταξύ κυβερνητικών θέσεων και μέλους του Πανελλαδικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Γραμματείας θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση και θα οδηγήσει στην πλήρη κρατικοποίηση του κόμματος, με αποτέλεσμα την ταύτιση των αμειβόμενων με δημόσιο χρήμα - που έχουν επιλέξει ως βοηθούς ο Αν.Υπουργός και οι Βουλευτές - με τα μέλη των οργάνων, έτσι ώστε να συμπίπτουν οι κυβερνητικές επιλογές με αυτές του κόμματος και να εξουδετερωθεί η κομματική, ίσως διαφορετική, πολιτική άποψη.
Δεδομένων των παραπάνω, η διαχρονική επιδίωξη του οικολογικού κινήματος να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά και να έχει Υπουργό Περιβάλλοντος, αναδεικνύεται ως συντελεστής συρρίκνωσης του κόμματος, απαξίωσης των λειτουργιών του και απομόνωσης του από την κοινωνία των πολιτών, τις κοινωνικές, αλληλέγγυες, εναλλακτικές, περιβαλλοντικές, φιλοζωικές και τοπικές οργανώσεις, από τις πρωτοβουλίες και από τα κινήματα.
Μολονότι οι Οικολόγοι Πράσινοι διαπίστωναν ήδη από το 2014 την αδυναμία του κόμματος της «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει ένα συνολικό εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αποφάσισαν την προεκλογική συνεργασία μαζί του αλλά δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τη διαφορά και να εξασφαλίσουν ευρύτερη αποδοχή από τους πολίτες. Οδεύοντας προς το τέλος μιας 3ετίας κυβερνητικών «εταίρων» της «Αριστεράς», όχι μόνον εισέπραξαν την κυβερνητική φθορά από την ανακολουθία λόγων και έργων, όχι μόνο δείχνουν να έχουν ενσωματωθεί στις λειτουργίες και τις πολιτικές σκοπιμότητες ενός άλλου κόμματος αλλά και η απήχησή τους στην κοινωνία και στους παραδοσιακούς υποστηρικτές των οικολογικών προταγμάτων έχει σχεδόν μηδενιστεί.
Και αντί να γίνουν κινήσεις αποστασιοποίησης από το φθαρμένο πολιτικό σύστημα και τις κατεστημένες νεοφιλελεύθερες και αναπτυξιακές συνταγές που οδήγησαν τη χώρα στην πολύπλευρη κρίση, στην κατεύθυνση της επιτυχούς διαφοροποίησης των Οικολόγων Πράσινων σε σοβαρά θέματα όπως στις εξορύξεις υδρογονανθράκων, η αδυναμία του κόμματος να κατέβει αυτόνομα στις εκλογές χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για μια νέα συνεργασία με την «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ.
Καμιά σημαντική αλλαγή, άλλωστε, δεν μπορεί να συμβεί στις όποιες κυβερνητικές πολιτικές της χώρας χωρίς την ύπαρξη ενός δυναμικού οικολογικού κινήματος , χωρίς τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων του χώρου των πράσινων ιδεών και των εναλλακτικών λύσεων, χωρίς την ειλικρινή ανασυγκρότησή του.

Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μερικούς ακόμη παράγοντες της πολιτικής αλλά από μια άλλη πολιτική, οικολογική κοινωνική και οικονομική ελπίδα, από ένα χώρο που να στηρίζει έμπρακτα τη βιωσιμότητα και την ποιότητα ζωής, τα συλλογικά αγαθά και τη δημόσια περιουσία, την προστασία της φύσης, τα δικαιώματα των ζώων, τη δια-γενεακή αλληλεγγύη, την πλανητική συνείδηση, την ανατροπή του καταναλωτικού και αδηφάγου μοντέλου «ανάπτυξης», την οικολογική και αποκεντρωμένη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, τις επενδύσεις στην πράσινη οικονομία, την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, τις δομικές μεταρρυθμίσεις, τον χωρισμό κράτους-εκκλησίας, τη φορολόγηση του πλούτου και της εκκλησιαστικής-μοναστηριακής περιουσίας, τον εκσυγχρονισμό και αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, τη χρηματοδότηση της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας, τον έλεγχο και τη συμπίεση των τιμών, τη μείωση της έμμεσης φορολογίας, τη σύγκρουση με τη διαπλοκή και τα καρτέλ, την κατάργηση του ορίου εισόδου στη Βουλή, τη διαφάνεια και την εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης, τη συμμετοχική διακυβέρνηση, τη διεύρυνση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και γενικά όλα αυτά που η Πολιτική Οικολογία προτάσσει και διακηρύσσει.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της Πολιτικής Οικολογίας στη χώρα, θα πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του χώρου της πολιτικής οικολογίας, δεδομένου ότι η οικολογία δεν μπορεί να είναι υπό εκποίηση σε άλλους πολιτικούς χώρους, σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, με διαφορετικές προτεραιότητες.
Με ορίζοντα τις ευρωεκλογές και τις εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές, οφείλουμε να επιδιώξουμε η επανασυσπείρωση του χώρου της πολιτικής οικολογίας στη βάση των προταγμάτων που τον ενώνουν σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, βάσει αυτών που είχαν συμβάλλει στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης και στην εδραίωσή του, που είχαν επιτυχημένη αυτόνομη κοινοβουλευτική και αυτοδιοικητική δράση και εμπειρία διοίκησης σε Περιφέρειες της χώρας τους, πριν συμμετάσχουν σε κυβερνήσεις, ώστε να μπορέσουν έτσι να επιβάλλουν απόλυτα ξεκάθαρους όρους σε πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας. Όποιος δεν καθορίζεται από προσωπικές στρατηγικές αλλά ατενίζει ειλικρινά την διάσωση του μέλλοντος του χώρου της Πολιτικής Οικολογίας, διαβλέπει ότι η διαφαινόμενη «πρόσδεση» των Οικολόγων Πρασίνων για άλλη μια φορά στα ψηφοδέλτια άλλου κόμματος, δεν θα σημάνει μόνο την πλήρη εξαφάνιση τους αλλά θα αποτελέσει πλήγμα στην πολιτική αξιοπιστία του χώρου γενικότερα.

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
«Η ιστορική αδυναμία των Πράσινων και των περιβαλλοντικών και οικολογικών κινημάτων να αποτελέσουν σταθερό παράγοντα προαγωγής μιας, έστω μερικής, διαδρομής οικολογικής μεταστροφής της κοινωνίας», γράφαμε πριν από καιρό, «έγκειται στο γεγονός ότι δεν στάθηκαν ικανά να συλλάβουν το αίτημα προοδευτικής, αλλαγής του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού μοντέλου, μακριά από τις νεοφιλελεύθερες και αναπτυξιακές επιλογές... Τα περιβαλλοντικά και τα οικολογικά κινήματα που αποτέλεσαν το βασικό εργαλείο εθελοντικής προσπάθειας στο πεδίο της χάραξης του δρόμου προς την οικολογική μεταστροφή, πέρασαν στο παρασκήνιο με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, ενώ οι Πράσινοι - το όχημα της θεσμικής τους εκπροσώπησης δίχως την όποια θεσμική «εξουσιοδότηση» - έχασαν γρήγορα την εναλλακτική τους οπτική από την στιγμή της ιδεολογικής τους υποταγής στο ισχύον πολιτικό σύστημα και της επακόλουθης προοδευτικής τους απορρόφησης από τις οπισθοδρομικές λογικές της κομματοκρατίας».

Οδεύοντας προς το τέλος μιας 3ετίας «εταίρων» της κυβέρνησης της «Αριστεράς», διαπιστώνουμε ότι η καταστροφική πορεία των Οικολόγων Πράσινων δεν είναι αναστρέψιμη. Η ιδεολογική τους υποταγή στο ισχύον πολιτικό σύστημα και η προοδευτική τους απορρόφηση από τις οπισθοδρομικές λογικές της κομματοκρατίας, με καθοδηγητές τους Βουλευτές και τον Αν.Υπουργό, Τσιρώνη και Δημαρά, οδήγησαν το κόμμα σε ένα απομεινάρι «σκιάς του εαυτού του». Το κόμμα που μας ενέπνευσε να αγωνισθούμε για την οικολογική μεταστροφή της κοινωνίας, με σκληρό προσωπικό κόστος, έχει εκπνεύσει. Είμαστε σίγουροι ότι στο κόμμα παραμένουν φίλοι πιστοί στην Πολιτική Οικολογία και στον αγώνα για την πραγμάτωση των προταγμάτων της, που δεν αισθάνονται έτοιμοι να αποδεσμευθούν από ένα όνειρο που κατέληξε σε εφιάλτη. Είμαστε σίγουροι ότι με αυτούς θα ξανασμίξουμε σύντομα τους δρόμους μας.

Πασχαλίδης Γιώργος, συντονιστής Εκτελεστικής Γραμματείας, μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου, πρώην μέλος ΔΣ ΑΜΚΕ «Πράσινο Ινστιτούτο»
Δημητρίου Γιώργος, μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου, πρώην μέλος Εκτελεστικής Γραμματείας, πρώην αντιπρόεδρος ΑΜΚΕ «Πράσινο Ινστιτούτο»
Δελής Ιωάννης, συντονιστής Γραμματείας Περιφερειακής Οργάνωσης Αττικής, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Γεροστεργίου Αικατερίνη, περιφερειακή σύμβουλος, επικεφαλής περιφερειακής παράταξης «Οικολογία-Αλληλεγγύη» Αν.Μακεδονίας-Θράκης
Δραγούμης Φίλιππος, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου, πρώην μέλος Εκτελεστικής Γραμματείας, Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
Χόρτη Καίτη, μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου, μέλος ΔΣ ΑΜΚΕ «Πράσινο Ινστιτούτο»
Κούτσικος Κώστας, μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Ξενικού Δώρα, ιδρυτικό μέλος κόμματος
Πράπας Αλκιβιάδης, μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Σμεράιδου Σοφία, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Αγγελής Στέλιος, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Πανάρετος Αναστάσιος, μέλος Γραμματείας Περιφερειακής Οργάνωσης Αττικής, μέλος Εξελεγκτικής Επιτροπής
Δουζίνα Αγγελική, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Κεφάλας Θανάσης, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου, πρώην μέλος Εξελεγκτικής Επιτροπής
Ρομπάκης Οδυσσέας, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου, πρώην βοηθός ταμία
Πατσός Χρήστος, μέλος Γραμματείας Περιφερειακής Οργάνωσης Αττικής
Παναγιωτίδης Στέλιος, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Χαραλαμπάκη Χριστίνα, πρώην μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου
Ζαρρής Δημήτρης
Χατζηκωνσταντής Ιωάννης
Κόκκινου Ελένη
Damiani Oliva
Γεωργάκης Χρήστος
Τέγος Βασίλειος
Γεωργάκης Απόστολος
Περαντινού Ιωάννα Φωτεινή
Τσιμουρλάς Αθανάσιος
Κήκου Αικατερίνη
Χόρτης Ιωάννης
Νοτσέρα Οντέτα
Χριστοδούλου Ιωάννα, έχει ήδη δηλώσει αποχώρηση
Καραβασίλης Δημήτριος
Στρουζάκης Δημήτρης
Αστερής Ελευθέριος
Καραβασίλης Κωνσταντίνος
Αθανασοπούλου Μαίρη, έχει ήδη δηλώσει αποχώρηση
Ροδίτου Φραντζέσκα
Γούναρης Δημήτρης
Καμάριας Δημήτρης
Δελή Νικολέτα
Zaimi Belot
Βερούχη Ιωάννα
Βούλγαρης Πέτρος
Δελή Δήμητρα
Αποστολλέλης Νίκος
Ασωνίτης Κωνσταντίνος
Δελής Ιωάννης
Κυριακάκη Ουρανία
Μπάμπαλη Αγγελική
Ευφραιμίδης Ιωσήφ
Φίλιππα Χριστίνα
Νίκου Λίλιαν
Νέστορας Ιωάννης
Παγώνη Σοφία
Πολύζου Μαρία
Σακοράφα Χρυσούλα
Σμεραίδου Χριστίνα
Τάσση Βιολέττα
Τσιπούρας Κυριάκος, αποστασιοποιημένος από καιρό, δεν επιθυμεί πρόωρες εκλογές για «εθνικούς λόγους»
Τάσση Βασιλική
Πασχαλίδης Γεροστεργίου Ιάσωνας
Τηγάνη Ευσταθία
Δραγούμη Ελένη
Τιτόνη Χρυσούλα
Τσαλιάγκος Ευάγγελος
Πετρίδου Ολυμπία
Χρηστακίδης Δημήτρης
Παντελή Ειρήνη
Λιάκουρα Εμμανουέλα
Βέντης Θεόδωρος
Αντιμαχιτής Ανδρέας
Αστζόγλου Κωνσταντίνα
Παχουλάς Αθανάσιος
Τσιρογιάννη Ανδρονίκη
Λέου Γεωργία
Χουτουριάδη Φωτεινή
Φραγκούλης Βασίλης
Πασχαλίδης Αθανάσιος
Πατσός Παναγιώτης
Μπουρκέλλης Ιωάννης