"H Οικολογία οφείλει να αντιτάξει και να αντιπροτείνει ένα τουριστικό μοντέλο ήπιο και πράσινο, προσαρμοσμένο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και στις ξεχωριστές ανάγκες κάθε περιφέρειας, δρυμού και νησιού και στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του κάθε τόπου"
Tου Θάνου Γιαννούδη (μέλος Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας, Οικολογικού Δικτύου)
Με τις ενδιάμεσες εποχές να έχουν σχεδόν καταργηθεί, φαίνεται πως από τον Απρίλη έχουμε ουσιαστικά εισέλθει στο καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι στο τέλος του οποίου διαφημίζεται από το success story της Κυβέρνησης ότι βγαίνουμε από τα Μνημόνια (με την εποπτεία και τις επιπτώσεις τους να μας κατατρέχουν για δεκαετίες ακόμα, αλλά αυτό κανένας δεν το αναφέρει εντέχνως). Όσο το καλοκαίρι πλησιάζει, λοιπόν, παρατηρούμε όπως και κάθε χρονιά να πληθαίνουν τα μεγάλα λόγια περί της τουριστικής ''βαριάς βιομηχανίας'' της Ελλάδας που ''είναι σε θέση να μας βγάλει από την κρίση'' και ''στην οποία κυρίως αξίζει να επενδύσουμε''. Δεν είναι της παρούσης σε καμία περίπτωση η κριτική στον τουρισμό ως νεωτερικό φαινόμενο αποσπασματικότητας και φυγής, εκείνο όμως που σίγουρα αξίζει να τεθεί στο τραπέζι είναι οι επιπτώσεις του σχεδιαζόμενου μαζικού τουρισμού τόσο στο περιβάλλον όσο και στις εργασιακές σχέσεις.
Για ποια ''βαριά βιομηχανία'' άραγε μιλάμε; Αυτή του ξεπουλήματος παραλιών μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της ανάπτυξης σε περιοχές ΝΑTURA, των μεγάλων και πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων που παραχαράσσουν το φυσικό τοπίο σε ακτές, ακρογιαλιές και πρόποδες βουνών; Αυτή των σχεδίων αλλοίωσης κοιλάδων για εγχειρήματα τύπου γκολφ στην Κρήτη, αυτή του ξεπουλήματος τύπου Ίου, αυτή του Ερημίτη στην Κέρκυρα, τη σχεδιαζόμενη στη Σύρο ή τους ουρανοξύστες στο Ελληνικό; Μιλάμε για τη ''βιομηχανία'' που εκμηδενίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κάθε περιοχής και τα ισοπεδώνει όλα σε ένα οικοδόμημα η ζωή στο οποίο μπορεί να είναι η ίδια είτε βρίσκεται στο Αιγαίο είτε στη Βόννη είτε στη Νέα Υόρκη; Αυτή των φαραωνικών κρουαζιερόπλοιων-καζίνο που σκιάζουν στο διάβα τους και καταλαμβάνουν το μισό λιμάνι; Πάμε, δυστυχώς, και πάλι στο δόγμα της ''ανάπτυξης για την ανάπτυξη'' που μας οδήγησε στην κρίση και νομοτελειακά θα μας ξαναοδηγήσει σ' αυτή.
Οι συνθήκες, τώρα, των εργαζομένων (των επονομαζόμενων περιπαικτικά ακόμα και ως ''γκαρσονιών της Ευρώπης'' σε μια χώρα-δορυφόρο που λειτουργεί ως το εξοχικό των μεγάλων δυνάμεων του Βορρά που ορίζουν το παιχνίδι), παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αρκετών ανθρώπων στον τομέα, γίνονται ολοένα και πιο απάνθρωπες. Εκατοντάδες είναι τα περιστατικά νέων υπαλλήλων που αγωνίζονται να ξεφύγουν από την ανεργία και τίθενται ενώπιον εκβιασμών για πολύωρη, ορισμένες φορές και πλήρως ανασφάλιστη εργασία, άλλες φορές 7 ημερών την εβδομάδα χωρίς ρεπό για τους θερινούς μήνες, χωρίς να πληρώνονται τις υπερωρίες, με μια τρώγλη για διαμονή χωρίς τα στοιχειώδη, σε συνθήκες καύσωνα που πιο πολύ θυμίζουν γαλέρα ή εμπλοκή σε στρατιωτική θητεία. Και παράλληλα ο πάντα υπαρκτός φόβος για τις ''άκρες'' των μεγαλοκαρχαριών ντόπιων και ξένων συμφερόντων στην Επιθεώρηση Εργασίας ώστε να προχωρήσουν όλοι σε καταγγελία, λες και τα Μνημόνια θα έσβηναν με το μαγικό ραβδάκι τις πρακτικές διαπλοκής κι αδιαφάνειας που λυμαίνονταν την Ελλάδα για αιώνες. Αλλά, όπως φαίνεται, κάθε ''success story'' οφείλει να έχει και τα αφανή θύματα πάνω στα οποία πατά για να χτιστεί.
Μπροστά στην υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη καπιταλιστική αφήγηση και στους ακόμα χειρότερους νεοφιλελεύθερους τύπου Μητσοτάκη που κρυφοκοιτάζουν σαν το κοράκι στη γωνία, η Οικολογία οφείλει να αντιτάξει και να αντιπροτείνει ένα τουριστικό μοντέλο ήπιο και πράσινο, προσαρμοσμένο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και στις ξεχωριστές ανάγκες κάθε περιφέρειας, δρυμού και νησιού και στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του κάθε τόπου. Χωρίς φαραωνικά και μεγαλεπήβολα οικοδομήματα του μπετόν αλλά με μικρές, συνεταιριστικές μονάδες ξενοδοχείων κι εστίασης, χωρίς ανάπτυξη σε βάρος του οικοσυστήματος αλλά με έμφαση στην αυτόνομη παραγωγή καθαρής ενέργειας και στην ανακύκλωση και κομποστοποίηση προϊόντων και φαγητού αντίστοιχα, χωρίς τις συνθήκες δουλείας για τους εργαζομένους αλλά με πλήρη τήρηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και με ουσιαστική τιμωρία των παραβατών. Θεωρητικά, η Οικολογία θα έπρεπε ήδη να αγωνίζεται για να εφαρμόσει και κάποια από τα παραπάνω μιας και συμμετέχει στην Κυβέρνηση, φαίνεται όμως πως η πρόσδεση στην κυρίαρχη αφήγηση δεν έχει αλλοιώσει δυστυχώς μόνο το ΣΥΡΙΖΑ...
Φωτό: Κ. Χόρτη (Μύκονος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου