Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας

 Αλληλέγγυο σχολείο!

Tου Θάνου Γιαννούδη (μέλος Νεολαίας Οικολόγων Πράσινων, Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας, δημοτικής κίνησης ''Γειτονιές σε Δράση: Οικολογία-Αλληλεγγύη-Πολιτισμός'')

Καλοκαίρι στη συμπρωτεύουσα, γεμάτο -όπως πάντα- με την υγρασία εκείνη που κάνει τις φυσιολογικές για την εποχή θερμοκρασίες να φαντάζουν καύσωνας και τον καύσωνα συνθήκη εξωπραγματική. Τις μεταμεσονύκτιες και μόνο ώρες μια ανάσα δροσιάς στην τσιμεντένια παραλία. Εκεί, λοιπόν, υπό το φέγγος της σελήνης παρατηρείς γονείς του συλλόγου γονέων να γυρνάν από παρέα σε παρέα με τάμπλετ και κινητά. Ποιος είναι, όμως, ο σκοπός αυτής της συνάθροισης; Τι επιδιώκουν οι γονείς που σηκώθηκαν από τον καναπέ και το κλιματιστικό και συνασπίστηκαν; Μήπως να ερευνήσουν τις προοπτικές το σχολείο τους θερινούς μήνες να είναι ανοικτό στην κοινωνία, στους ενεργούς πολίτες, σε ομάδες, συλλογικότητες και δράσεις; Μήπως να κοιτάξουν το πώς θα μπορέσουν οι πολίτες να διαχειριστούν από τα κάτω τους δημόσιους χώρους, οργανικά συνδεδεμένους με τις ανάγκες της κάθε γειτονιάς; Ή μήπως να μαζέψουν ψήφους μέσω facebook για τον χυδαίο διαγωνισμό της Κόκα Κόλα που βάζει σε ακραίο ανταγωνισμό μικρά παιδάκια για να ''ελεήσει'' με τη χορηγία της το σχολείο το οποίο θα μαζέψει τις πιο πολλές ψήφους στο πλαίσιο δήθεν ''κοινωνικής ευθύνης'' για να ξεπλύνει το εργοστάσιο που έκλεισε και τις οικογένειες που έμειναν στο δρόμο;

Τα τελευταία καλοκαίρια η κατάσταση ίδια: η Κόκα-Κόλα 3Ε κάθε καλοκαίρι στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης που επιδιώκει η νέα εποχή του καπιταλισμού με το ψευδεπίγραφο ανθρώπινο πρόσωπο επιλέγει να ανακαινίσει με δικά της έξοδα εξολοκλήρου ένα σχολείο, θύμα της υποχρηματοδότησης και της πλήρους εγκατάλειψης της μνημονιακής Ελλάδας. Δεν θα σταθώ εδώ στην εμφανή στάχτη στα μάτια αυτού του εγχειρήματος που επιδιώκει να καλύψει την αποχώρηση του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης για τη Βουλγαρία και τα φθηνότερα εργατικά μεροκάματα που συντελέστηκε πριν από λίγα χρόνια, ούτε στους αγώνες εργαζομένων και φορέων και στο μποϋκοτάζ που εξακολούθησαν, κινήσεις που δυστυχώς δεν αγκαλιάστηκαν από την πλατιά μερίδα του καταναλωτικού κοινού. Δεν θα σταθώ ούτε στο τι σημαίνει για τη δημόσια παιδεία του 21ου αιώνα να αναζητά και να ελπίζει στις πολυεθνικές και στους επιχειρηματικούς κολοσσούς ως χορηγούς και χρηματοδότες, με την εμφανή ανοχή αν όχι και πριμοδότηση της δημοτικής αρχής.

Θα εστιάσω στον τρόπο που η διαδικασία αυτή λαμβάνει χώρα. Η 3Ε δεν διαλέγει να ανακαινίσει ένα σχολείο ακριτικής περιοχής ή υποβαθμισμένης γειτονιάς ή παράκτιας που πλήττεται πχ από το ρατσισμό ή θα είναι το πρώτο θύμα της κλιματικής αλλαγής. Μια τέτοια κίνηση δεν θα τήν αθώωνε φυσικά για τις επιλογές της, αλλά θεωρητικά θα ταίριαζε γάντι με την πρόφαση (ή για να μην είμαι κακεντρεχής ακόμα και με την καλή θέληση αν υπάρχει) της -έστω επιλεκτικής- ευθύνης απέναντι στην κοινωνία. 'Οχι όμως! Η Κόκα Κόλα επιλέγει σχολεία πολυάριθμων μεγαλοαστικών περιοχών -κατά βάση της Θεσσαλονίκης απ' όπου έφυγε το εργοστάσιο- και για βδομάδες μέσα στο καλοκαίρι τά βάζει σε έναν ανταγωνισμό συλλογής ψήφων μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας, ώστε ο νικητής να δεχτεί ως θείο δώρο τη χορηγία και την ανακαίνιση. Παράλληλα μαζεύει τα likes της, προωθεί τα προϊόντα της, διατηρεί ένα ενεργό καταναλωτικό κοινό κι εθίζει τα μικρά παιδιά σ' έναν ακραίο ανθρωποφάγο ανταγωνισμό όπου ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα. Μπορεί, λοιπόν, να είναι καλοκαίρι αλλά η διδασκαλία -του συστήματος αυτή τη φορά- δεν σταματά, αντιθέτως είναι πιο παρούσα από ποτέ άλλοτε.

Οι γειτονιές, τα μαγαζιά, τα αυτοκίνητα γέμισαν με αφίσες και χαρτούρες -ψηφίστε το τάδε ή το δείνα σχολείο-, η νίκη στις ψήφους παρουσιάζεται ως εθνική ανάγκη, επιχειρήματα όπως ''η αντίληψή σου είναι σωστή αλλά είμαστε μόλις 5 ψήφους πίσω'' αποκοιμίζουν στην αποχαύνωση του θερινού λίβα, μιλάμε μέσες-άκρες για ένα ''survivor'' στην άτεγκτη καλοκαιρινή ζούγκλα του αστισμού αυτή τη φορά, έναν αγώνα επιβίωσης στη χυδαιότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με βέβαιο νικητή το μεγάλο κεφάλαιο και την εμπέδωση των αστικών προτύπων στη νέα γενιά που θα μάθει να περιμένει τα πάντα από τα πάνω κι η συμμετοχή της να εξαντλείται στην ψηφοφορία για τον πιο πειθήνιο στις προσταγές του εργοδότη υπάλληλο. Και τα παιδιά που θα χάσουν την χορηγία για τις ''πέντε ψήφους'', κυρία κόκα-κόλα, τι θα κάνουν; Θα μάθουν την επόμενη φορά να φτιάξουν πιο πολλά ψεύτικα προφίλ και να κάνουν γνωριμίες για να τα καταφέρουν; Και τα παιδιά από τα σχολεία της επαρχίας ή αυτά των αστικών κέντρων που δεν κρίθηκαν κατάλληλα να μπουν στην πλατφόρμα; Θα διδαχθούν πως όλα συμβαίνουν στο ''κέντρο των πραγμάτων'' και σ' όσους απλά έχουν μεγαλύτερη ισχύ; Η πραγματικότητα του βάρβαρου αστισμού δυστυχώς υπερβαίνει τα ριάλιτυ σόου...

Και ξαναγυρνάμε στους γονείς που σηκώθηκαν από την νιρβάνα και κινητοποιήθηκαν. Γιατί να μην μπορούν να είναι αλήθεια οι δύο πρώτες εικασίες ενεργοποίησης και πάλης από τα κάτω για έναν δημόσιο χώρο, μια γειτονιά και μια ποιότητα ζωής που μάς αξίζουν; Γιατί να μην ενεργοποιηθούν γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί, απόφοιτοι να αναμορφώσουν μόνοι τους το σχολείο, να το κρατούν ανοιχτό στην κοινωνία, σε φορείς, συλλόγους, οργανώσεις, ευπαθείς ομάδες τα απογεύματα, με αστικούς κήπους μέσα του, χώρους άθλησης, ανακύκλωσης και κομποστοποίησης, μοχλό και βάση της δραστήριας γειτονιάς που αναλαμβάνει μόνη της πρωτοβουλίες και δεν περιμένει το σωτήρα ή το Μεσσία; Και η Αριστερά πού βρίσκεται αν όχι στην καταδίκη απλά τέτοιων πρακτικών κόκα-κόλα κι αυτό μόνο, ελπίζοντας σε ένα κράτος-πατερούλη και καταγγέλλοντας όσους παλεύουν για τη μη-βίαιη ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας μέσω αντιπαραδείγματος εδώ και τώρα ως ''ρεφορμιστές''; Ακόμα, ωστόσο, πιστεύω πως μπορούμε οι ενεργοί πολίτες να συνεργαστούμε και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς όχι στα λόγια, αλλά στην άμεση οργάνωση κι ανάληψη δράσεων που θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και θα δείξουν στους μικρούς μας συμπολίτες το δρόμο της συνεργασίας και της αλληλεγγύης κι όχι της ακατάσχετης, αέναης κι εντέλει λειτουργικά ατελέσφορης ανθρωποφαγίας. Και θα έρθει η στιγμή που θα στύψουμε τους καρπούς της δικής μας προσπάθειας και θα τους απολαύσουμε στον ίσκιο του καύσωνα. Πόσο υπέροχη γεύση θα έχουν, έστω και χωρίς ανθρακικό...