Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας

Η τελευταία νανόχηνα!

http://pinakio.blogspot.gr

 του Θάνου Γιαννούδη (μέλος Νεολαίας Οικολόγων Πράσινων, Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας, δημοτικής κίνησης ''Γειτονιές σε δράση'')

       Στην πολύ δυνατή σπονδυλωτή ταινία του Παντελή Βούλγαρη ''Όλα είναι δρόμος'' πάντα με συγκλόνιζε η ιστορία της ''Τελευταίας νανόχηνας'', όπου ο Θανάσης Βέγγος σε έναν κόντρα ρόλο παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και σκοτώνει το λαθροκυνηγό που εισέβαλε στον υδροβιότοπο με το ίδιο του το όπλο. Όσο μαγευτικός όμως κι αν είναι ο κινηματογράφος, η ρεαλιστική διαχείριση των προβλημάτων και των καταστάσεων είναι πολύ διαφορετική και προφανώς η βία και η αυτοδικία απορρίπτονται ως μέσα επίλυσης των διαφορών. Ο οικολογικός χώρος πάντοτε αντάλλασσε με το λόμπι των κυνηγών επιθέσεις σε έναν οξύτατο πόλεμο ανακοινώσεων, ωστόσο η συζήτηση λίγες φορές εστίασε στην ουσία με ξεκάθαρη ευθύνη της πλευράς των κυνηγών που διαρκώς έριχνε λάσπη στον ανεμιστήρα. 

      Ούτε η φετινή χρονιά έφερε κάτι το διαφορετικό, με τη νέα ρυθμιστική για το κυνήγι να αποτελεί μια ακόμα παραχώρηση στο -ας το παραδεχτούμε, εξαιρετικά οργανωμένο και αρραγές- λόμπι των κυνηγών που αποτελεί μάλλον την ανέγγιχτη ''ιερή αγελάδα'' των ψηφοφόρων της επαρχίας, γι' αυτό και καμία κυβέρνηση δεξιάς ή αριστερής προέλευσης δεν τόλμησε να το αγγίξει.
Ως Οικολόγοι Πράσινοι καταθέσαμε και φέτος τις ρεαλιστικές κι άμεσα εφαρμόσιμες προτάσεις μας που εκ νέου δεν εισακούστηκαν -αλήθεια, σύντροφοι, πώς διαμορφώνουμε την περιβαλλοντική πολιτική μέσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Βλέπετε εσείς κάτι που εγώ αδυνατώ να δω;

Μετά τη νέα τους νίκη, οι κυνηγοί του facebook σταμάτησαν για λίγο να ανεβάζουν φωτογραφίες όπου καμαρώνουν δίπλα σε σκοτωμένα ζώα κι άρχισαν τις κυβερνοεπιθέσεις με τη γνωστή παραχάραξη της πραγματικότητας περί δήθεν πραγματικών ''οικολόγων'' που είναι κατ' αυτούς οι... κυνηγοί (!!!) κι αυθεντικών συνεχιστών της παράδοσης κόντρα στο μοντέρνο κόσμο που υποτίθεται πως οι Οικολόγοι εκπροσωπούν. 

       Κι αν ο ισχυρισμός περί πραγματικών οικολόγων καταρρίπτεται αρκετά εύκολα (καθώς η ουσιαστική αγάπη για τη φύση και η μάχη για την προστασία της έγκειται και στην προστασία της βιοποικιλότητας και της ισορροπίας των ειδών ειδάλλως το δάσος θα έμενε ένα πράσινο κενοτάφιο κι επίσης έχουν καταγραφεί και παραδείγματα κυνηγών που ξεκίνησαν φωτιές με τα σκάγια και το μπαρούτι τους), στο δεύτερο αξίζει να σταθούμε και να εστιάσουμε, διότι συμπυκνώνει όλη την υποκρισία και την ημιμάθεια της κυνηγετικής πλευράς. Οι κυνηγοί φέρουν ως πρόταγμα την υπεράσπιση της παράδοσης κι ενίοτε προσπαθούν ανεπιτυχώς να παράσχουν μια υποψία θεωρητικής υποστήριξης, η πραγματικότητα όμως είναι εξαιρετικά διαφορετική. 

       Ας μιλήσουμε λοιπόν, κυνηγοί, για το μοντέρνο κόσμο. Ας μιλήσουμε για τη νεωτερική συνθήκη. Ας μιλήσουμε για το σπάσιμο του κύκλου, για την παραχάραξη του φυσικού τρόπου ζωής και για το μίσος ή την αποστείρωση της σχέσης μας με τα άλλα είδη. Ας μιλήσουμε για τον εγκλεισμό μας στα άχρωμα, άγευστα και άοσμα αστικά κουτιά πολυτελείας. Ας μιλήσουμε για τη νοοτροπία του ατομικού δρόμου, της ανθρωποφαγίας και της ακραίας ''αυτοπραγμάτωσης'', ας μιλήσουμε για έναν τρόπο ζωής χωρίς παρελθόν-παρόν-μέλλον, με έλλειψη διαγενεακής δικαιοσύνης και ευρύτερου παγκόσμιου οράματος. Ας μιλήσουμε για την διαρκή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, για τις κρυμμένες κάτω απ' το χαλί συνέπειες της βιομηχανικής επανάστασης στη μόλυνση, στην κατασπατάληση των φυσικών πόρων, στην κλιματική αλλαγή, αλλά και στην κυριαρχία του ακραίου καταναλωτισμού, στην ειρωνεία ενάντια στη συλλογική πάλη. Ας μιλήσουμε για την ενσωμάτωση στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα μόνο των στοιχείων εκείνων από τα κινήματα χειραφέτησης που συνέφεραν την όσο πιο δυνατόν απρόσκοπτη συνέχισή του και την εκμετάλλευση ενός ευρύτερου εργατικού δυναμικού. Ας μιλήσουμε για την εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής, για τη μεταλλαγμένη και χημική τροφή. Ας μιλήσουμε για την κουλτούρα της βίας που αναπαράγεται από πολλαπλούς διαύλους, συστημικούς ή μη. Ας μιλήσουμε για τις βιομηχανίες των πολέμων, των φαρμάκων και των δουλεμπόρων που δρουν ασύδοτοι μέσα σε μία κακώς εννοούμενη ''παγκοσμιοποίηση''. Θέλετε να μιλήσουμε γι' αυτά ή μήπως το άνυσμα των ερωτημάτων κάνει το όπλο σας να παθαίνει ''εμπλοκή'';

       Ας είμαστε ξεκάθαροι: για τίποτε από τα παραπάνω δεν θα μιλήσουν οι ''αντι-νεωτεριστές'' κυνηγοί. Γι' αυτούς παράδοση σημαίνει αυστηρά και μόνο ''άλλοθι για να σκοτώνω ζώα ως σπορ ή χόμπι''. Απομονώνοντας, μάλιστα, το στενό τους αίτημα από μια ευρύτερη διεκδίκηση κι αναγιγνώσκοντάς το υποκριτικά ως καθολικό, προτιθέμενοι να διαπραγματευτούν και να συνεργαστούν με εναλλασσόμενους πολιτικούς χώρους όλου του πολιτικού φάσματος από το ένα άκρο ως το άλλο απλά για να εξυπηρετήσουν του συντεχνιακούς σκοπούς τους, οι κυνηγοί όχι μόνο δεν παλεύουν ενάντια στη νεωτερικότητα, αλά αντιθέτως εγγράφονται στο χώρο του μεταμοντέρνου, αποτελώντας ένα κραυγαλέο παράδειγμα ακραίου κι άκρατου μεταμοντερνισμού. 

       Όχι, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αφήσουμε την πάλη ενάντια στη νεωτερικότητα στο φασισμό της άκρας δεξιάς από τη μία και στην υποκρισία των κυνηγών από την άλλη! Ούτε να πατήσουμε την μπανανόφλουδα τμημάτων της Αριστεράς που εγκλωβίζονται ή εγκολπώνονται επιλεκτικά τμήματά της και βγαίνουν μάλιστα στο δημόσιο διάλογο υποστηρικτικά γι' αυτές τους τις επιλογές. Η πολιτική Οικολογία, παιδί των νέων κινημάτων μετά τον τολμηρό Μάη του '68, πολύ γρήγορα ξεχώρισε από τις στενές διεκδικήσεις και στέκεται ξεκάθαρα ενάντια στη νεωτερικότητα και τον πλαστό της κόσμο, παλεύοντας όχι για την επιστροφή σε ένα ψευδώς ωραιοποιημένο ''πριν'' που υποκρύπτει καταπίεση κοινωνικών ομάδων ούτε για την μείξη ενός αχανούς ''μετά'' των πάντων επί ίσοις όροις, αλλά για την σύνθεση σε μια νέα αρμονική, συνεκτική κι ολιστική αφήγηση των εκάστοτε θεωρήσεων που διεκδικούν για λογαριασμό τους τη μονοπώληση της ερμηνείας του επιστητού. Γι' αυτό κι είναι ανοιχτή στο διάλογο με τα έκκεντρα ρεύματα, για να διδαχθεί από αυτά αλλά και για να τα βοηθήσει να ενταχθούν μέσα σε έναν ευρύτερο παγκόσμιο στόχο ευημερίας, βιωσιμότητας, χειραφέτησης κι ελευθερίας, έναν παγκόσμιο στόχο που θα εστιάζει στις ιδιαίτερες ανάγκες της κάθε τοπικής κοινότητας, στην ιστορία της και στην τοπιο-γεωγραφία της, που θα δίνει φωνή στη χλωρίδα και την πανίδα της, στις -ευτυχώς όχι τελευταίες- νανόχηνές της. Ο αγώνας είναι δύσκολος και άνισος, μάχες χάνονται και θα χαθούν, ευτυχώς όμως, όσο κι αν διαλαλούν κάποιοι το τέλος της ιστορίας προς όφελός τους, πολλές πολλές νανόχηνες ακόμα μέλλεται να γεννηθούν...