The Green New Deal

(Μετάφραση της περίληψης από τον Αποστόλη Λούλη)


Το Green New Deal, μία πρόταση να προσπαθήσουμε να βρούμε αισιόδοξους στόχους μείωσης των εκπομπών αερίων μέσω ενός μεγάλης κλίμακας πράσινου προγράμματος επενδύσεων, αποτέλεσε μέρος της πολιτικής ρητορικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τότε που η παρούσα οικονομική κρίση χτύπησε την ΕΕ (2008).

Αυτή η εργασία προσδιορίζει το πώς αυτή η Νέα Πράσινη Συμφωνία πρέπει να μοιάζει, υπολογίζει πόσο θα μπορούσε να κοστίσει, υπογραμμίζει τις θετικές συνέπειες στην ανάπτυξη και την απασχόληση στην ΕΕ και υποδεικνύει πώς επαρκείς ιδιωτικές και δημόσιες πηγές χρηματοδότησης θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν αποτελεσματικά για την υποστήριξη μιας τέτοιας συμφωνίας.

Το GND θα χρειαστεί να στοχεύσει μια κατά 30% μείωση των εκπομπών υδρογονανθράκων (GHG) στην ΕΕ μέχρι το 2020, 50% μείωση μέχρι το 2030 και θα χρειαστεί να ισχυροποιήσει την ευρωπαϊκή δέσμευση για μείωση κατά 20% της ενεργειακής απόδοσης μέχρι το 2020.

Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στην εξοικονόμηση σημαντικού ποσού από το περίπου 3% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ (GDP) που η ΕΕ σπαταλά για εισαγωγή ορυκτών καυσίμων κάθε χρόνο, όπως επίσης να διευκολύνει τη χρήση ασφαλούς ενέργειας και να μειώσει την αβεβαιότητα που συνδέεται με την απογείωση του κόστους των τιμών της ενέργειας.

Το φιλόδοξο πρόγραμμα πράσινων επενδύσεων, συνδυαζόμενο με το GND, πιθανά θα απαιτήσει πράσινες επενδύσεις κοντά στο 2% του ΑΕΠ της ΕΕ ετησίως, επίπεδο που είναι επιτεύξιμο και θα μπορούσε να βοηθήσει στην παροχή ενός πολύ αναγκαίου οικονομικού κινήτρου στην ετοιμοθάνατη οικονομία της ΕΕ και θα μπορούσε να παράξει περισσότερες από 6 εκατομμύρια πρόσθετες θέσεις εργασίας.

Πολλές από τις επενδύσεις που χρειάζεται να γίνουν θα μπορούσαν να παράξουν θετικές ανταποδοτικές τιμές και το πιθανό κέρδος για απόδοση των ανάλογων επενδύσεων να είναι ιδιαίτερα υψηλό!

Η χρηματοδότηση του GND χρειάζεται περίπου 300 δισ. € το χρόνο, τα οποία θα προέλθουν από αγορές πράσινων προϊόντων από τους καταναλωτές ή από ιδιώτες επενδυτές ή από ήδη υπάρχουσες επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας τον ισολογισμό τους ή από πληρωμές φόρων με τη μορφή κοινωφελούς στήριξης. Ο σπουδαιότερος όμως παράγοντας χρηματοδότησης είναι από τον ιδιωτικό τομέα που θα κάνει συμφέρουσες εμπορικές επενδύσεις.

Με 64 τρισ. $ σε χρηματιστικό ενεργητικό, με 46 τρισ. $ σε πιστώσεις εντός ΕΕ και 27 τρισ. $ μακροπρόθεσμη χρηματιστική περιουσία, υπάρχει ένα ευρύ απόθεμα περιουσίας ικανό να χρηματοδοτήσει το GND.

Επίσης κεφάλαια κυρίαρχων κρατών φαίνεται να μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη χρηματοδότηση του GND στην Ευρώπη.

Υπάρχει μια ισχυρή πιθανότητα η ΕΕ να πολλαπλασιάσει τις πράσινες επενδύσεις της ακόμα και πριν επέλθει ο μεγάλος όγκος των κλιματικών αλλαγών.

Μπροστά στις απογειωμένες τιμές του πετρελαίου, όπως και των μελλοντικά αναμενόμενων υψηλών τιμών εκπομπών GHG, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και επιχειρηματίες πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα σταθερά για μια ζωή κόστη για διαφορετικού τύπου τεχνολογίες ενέργειας και όχι μόνο τις συνέπειες και τα κόστη (που είναι μικρότερα) για τις ενεργειακές πηγές τις βασισμένες σε ορυκτά καύσιμα.

Όταν αυτό το αναμφισβήτητα συμφέρον κόστος μετρηθεί και υπολογιστεί η μείωση του ρίσκου που προέρχεται από τη διαφοροποίηση της ενεργειακής τεχνολογίας χρησιμοποιώντας μια διαφορετική προσέγγιση, η ΕΕ αναπότρεπτα θα καταλήξει στο ίδιο ευαίσθητο οικονομικά συμπέρασμα όπως η Καλιφόρνια. Ότι δηλαδή οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- οι ενεργειακοί σχεδιασμοί στην ΕΕ πρέπει να είναι πράσινοι.

Η Καλιφόρνια έχει σχέδιο ώστε το 1/3 της όλης στρατηγικής της για την ενέργεια μέχρι το 2020 να είναι πράσινη, ένα στόχο που συμβουλεύουμε την ΕΕ να τον επιδιώξει κι αυτή.

Δεν έχει τόσο σημασία πόσο δυνατό είναι το οικονομικό επιχείρημα για πράσινες επενδύσεις. Πάντως είναι γεγονός ότι πολλά οικονομικά και μη εμπόδια μπαίνουν στο δρόμο για πράσινες επενδύσεις. Ειδικότερα η πτώση των τιμών του κάρβουνου αδυνάτισε τα κίνητρα που επηρεάζουν τον ενεργειακό τομέα, την μη προβλεψιμότητα της κατάστασης του κλίματος, την άνοδο του κόστους πράσινων επενδύσεων (που αρχικά υπολογιζόταν σταθερό) και τη μικρή κλίμακα πολλών πράσινων επενδύσεων για την ενέργεια.

Όλα αυτά ενεργούνως εμπόδια στην άνοδο των πράσινων επενδύσεων.

Με απλά λόγια, εγγενείς παραμορφώσεις στα οικονομικά και φορολογικά συστήματα της ΕΕ σημαίνουν ότι οι συνέπειες των «βρώμικων» επενδύσεων υποτιμώνται, και ότι η σχετική αποδοτικότητα που συνδέεται με τις πράσινες επενδύσεις υπερτιμάται και παρουσιάζεται ως υπερβολικό ρίσκο.

Να γιατί οι Ευρωπαίοι πολιτικοί χρειάζεται να θεσπίσουν αλλαγές που θα διασφαλίζουν ότι αυτές οι ‘’παραμορφώσεις’’ θα εκλείψουν και ότι τα φορολογικά και χρηματοδοτικά συστήματα στην ΕΕ θα καταστήσουν το «πράσινο» φιλικό.

​

​