Όταν ο «ρεαλισμός» εκδικείται
ή Ανοιχτό γράμμα στο σύντροφο Τσιρώνη
Του Αποστόλη Λούλη
Σύντροφε Γιάννη,
Σε μήνυμά σου στις λίστες στις 4 του Οκτώβρη τοποθετείσαι ανάμεσα στους ρεαλιστές. Ανάμεσα σ’ αυτούς που αγωνίζονται στις σημερινές μάχες (έφυγα απ’ την Αριστερά το ’80). Ανάμεσα σ’ αυτούς που κάνουν ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που είναι αντίθετοι στον πράσινο καταγγελτισμό και σ’ αυτούς που δίνουν τη μάχη μόνο για εσωτερική συνέπεια !
Όπως ακριβώς έκαναν και οι Γερμανοί Πράσινοι (λες εσύ), που μπήκαν στο χορό του πολέμου σε Ιράκ-Αφγανιστάν για να αλλάξουν το... ενεργειακό στη Γερμανία!!
Τοποθετείσαι όμως κι ανάμεσα σ’ αυτούς που σέβονται τη συλλογικότητα!
Ποια συλλογικότητα σεβάστηκες Γιάννη στα θέματα: της εκλογής του Π.τ. Δημοκρατίας, του χρυσού της Χαλκιδικής, των αυθαιρέτων, του νόμου για το κυνήγι, της Λιγνιτικής Μονάδας Πτολεμαΐδας, του Ελληνικού, της ιδιωτικοποίησης του νερού κ.ά.:
Θα φέρω μερικά ιστορικά παραδείγματα αριστερών ή οικολόγων που μοιράστηκαν ή άσκησαν κυβερνητική εξουσία και θα δούμε μαζί και τις συνέπειες...
Όπως θα δούμε τι επικαλέστηκες κι εσύ για τις δικές σου επιλογές.
Θα απομονώσω από το μήνυμά σου τις επίμαχες αιτιάσεις για να κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις:
«Αγώνες για σημερινές μάχες, ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα».
Ας δούμε μερικές «ρεαλιστικές» επιλογές του παρελθόντος...
- Ανθρωπιστική παρέμβαση: Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ δηλώνει στη «Μοντ» τον Απρίλη του 1999: «Εμείς οι Πράσινοι υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα της χερσαίας επέμβασης. Έχουμε το δικαίωμα της ανθρωπιστικής παρέμβασης στη Γιουγκοσλαβία».
Παράλληλα ο Ludgar Vollmer (αναπλ. υπ. Εξωτερικών) δηλώνει: «Εάν όμως οι εγκληματικές δυνάμεις προσπαθήσουν να "παίξουν" με την αγάπη μας για ειρήνη ενάντια στον ανθρωπισμό μας, τότε το παιχνίδι αυτό θα τελειώσει όπως κι η αγάπη μας για ειρήνη». Πάνω σ’ αυτά ο Howie Hawkings (των Αμερικανών Πρασίνων) λέει πως: «Οι ρεαλιστικές δυνάμεις των Γερμανών Πρασίνων έβαλαν την εξουσία πάνω από τις αρχές τους και θέλησαν να υπηρετήσουν την κοκκινο-πράσινη συμμαχία με κάθε κόστος». Άλλωστε η συμμαχία αυτή σήμαινε για τους ίδιους δουλειές!
Το 1989, το 80% των μελών των Πράσινων δούλευαν ως αξιωματούχοι του δημοσίου ή του κόμματος.
Το αποτέλεσμα αυτής της «ανθρωπιστικής επιχείρησης» ήταν 4.000 νεκροί, 10.000 τραυματίες, 420.000 βλήματα και βόμβες, πολλές με απεμπλουτισμένο ουράνιο και διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας.
- Ομαλή δημοκρατική εξέλιξη: Για την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, η ηγεσία του ΚΚΕ πρόβαλε ως επιχείρημα ότι «ήταν ένας συμβιβασμός που έδινε στο λαό τη δυνατότητα να παλέψει για τα συμφέροντά του με νόμιμο τρόπο» (Βασιλική Λάζου-ιστορικός εμφυλιολόγος).
Ο Σιάντος (Γ.Γ. του ΚΚΕ) δήλωνε ότι η υπογραφή της συμφωνίας αποτελεί συνέχιση της πολιτικής της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης! Εφεξής το ΚΚΕ θα επεδίωκε την οριστική ενσωμάτωση στο πλαίσιο της συνταγματικής και πολιτικής νομιμότητας.
Όταν ο ίδιος ο Σιάντος δικαιολογεί τη Βάρκιζα με τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», κι όταν ο άλλος ισχυρός άνδρας του κόμματος ο Γ. Ιωαννίδης υποστηρίζει ότι η συμφωνία ήταν αποτέλεσμα της στρατιωτικής ήττας κι ότι ήταν επόμενο οι όροι της να ήταν βαρείς, καταλαβαίνουμε για τι είδους ενσωμάτωση θα πάλευε εφεξής το ΚΚΕ και ποια θεωρούσε ομαλή δημοκρατική εξέλιξη!
Αποτέλεσμα: Οι χιλιάδες νεκροί του β΄ εμφύλιου, οι χιλιάδες εξόριστοι στις Ανατολικές χώρες, οι χιλιάδες στα ξερονήσια, το ΚΚΕ στην παρανομία κι ο λαός στη γωνία διαιρεμένος σε μπλε και κόκκινους!
- Δημοκρατική λειτουργία των θεσμών: Μία ακόμα περίπτωση που η Αριστερά ερωτοτροπεί ή συμμετέχει στην εξουσία είναι όταν το 1989 η ελληνική κομμουνιστική αριστερά προσκολλάται σαν τσόντα σε κυβέρνηση της Δεξιάς.
Το ΚΚΕ αναφέρει ότι η συγκυβέρνηση ήταν η μόνη λύση για να προωθηθεί η κάθαρση και η δημοκρατική λειτουργία των θεσμών! Κρυφός βέβαια υπολογισμός των ηγετών της Αριστεράς ήταν η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο και η διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Άνθρακας ο θησαυρός!
Το αποτέλεσμα ήταν στις επόμενες εκλογές του ’93, το ΚΚΕ να πέσει στα ποσοστά της δεκαετίας του ’30, και να μείνει η ΕΑΡ εκτός Βουλής! Τα πάντα είχαν τελειώσει για 20 χρόνια!
- Πράξη ευθύνης απέναντι στην κοινωνία: Ο Φώτης Κουβέλης θεώρησε πράξη ευθύνης την αποχώρηση της ανανεωτικής αριστεράς από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας λόγο για «πολιτικό κενό» στο χώρο της αριστεράς και προέτρεψε αυτόν το χώρο να βγει δυναμικά και να μιλήσει για τις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας.
Λίγο αργότερα δηλώνει στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ ότι «αποφασίσαμε τη συμμετοχή μας στην τρικομματική κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ότι η επιλογή μας αυτή ήταν πράξη ευθύνης της ΔΗΜΑΡ απέναντι στη χώρα και την κοινωνία».
Πάλι λίγο αργότερα, όταν συνειδητοποιεί ότι η ΔΗΜΑΡ δεν είναι παρά το ψευτοαριστερό άλλοθι της νεοφιλελεύθερης ΝΔ, αποφασίζεται η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από τη συγκυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα είναι η εκλογική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ, και σήμερα δεν αποτελεί παρά μια ρομαντική συνιστώσα στο κεντροαριστερό παραμύθι!!
Όποια μορφή ή έκφραση κι αν πάρει ο «ρεαλισμός», όταν πρόκειται κάποιος να καλύψει εγκατάλειψη αρχών οδηγεί μοιραία σε ήττες όχι μόνο τον ίδιο, αλλά πολύ περισσότερο κόσμο!
Ειδικά όταν αυτός ο κάποιος έχει πίσω του το οργανωμένο τίποτα και εκφρασμένο εκλογικά ένα «δικό του» λιγότερο από 1%!!
ή Ανοιχτό γράμμα στο σύντροφο Τσιρώνη
Του Αποστόλη Λούλη
Σύντροφε Γιάννη,
Σε μήνυμά σου στις λίστες στις 4 του Οκτώβρη τοποθετείσαι ανάμεσα στους ρεαλιστές. Ανάμεσα σ’ αυτούς που αγωνίζονται στις σημερινές μάχες (έφυγα απ’ την Αριστερά το ’80). Ανάμεσα σ’ αυτούς που κάνουν ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που είναι αντίθετοι στον πράσινο καταγγελτισμό και σ’ αυτούς που δίνουν τη μάχη μόνο για εσωτερική συνέπεια !
Όπως ακριβώς έκαναν και οι Γερμανοί Πράσινοι (λες εσύ), που μπήκαν στο χορό του πολέμου σε Ιράκ-Αφγανιστάν για να αλλάξουν το... ενεργειακό στη Γερμανία!!
Τοποθετείσαι όμως κι ανάμεσα σ’ αυτούς που σέβονται τη συλλογικότητα!
Ποια συλλογικότητα σεβάστηκες Γιάννη στα θέματα: της εκλογής του Π.τ. Δημοκρατίας, του χρυσού της Χαλκιδικής, των αυθαιρέτων, του νόμου για το κυνήγι, της Λιγνιτικής Μονάδας Πτολεμαΐδας, του Ελληνικού, της ιδιωτικοποίησης του νερού κ.ά.:
Θα φέρω μερικά ιστορικά παραδείγματα αριστερών ή οικολόγων που μοιράστηκαν ή άσκησαν κυβερνητική εξουσία και θα δούμε μαζί και τις συνέπειες...
Όπως θα δούμε τι επικαλέστηκες κι εσύ για τις δικές σου επιλογές.
Θα απομονώσω από το μήνυμά σου τις επίμαχες αιτιάσεις για να κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις:
«Αγώνες για σημερινές μάχες, ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα».
Ας δούμε μερικές «ρεαλιστικές» επιλογές του παρελθόντος...
- Ανθρωπιστική παρέμβαση: Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ δηλώνει στη «Μοντ» τον Απρίλη του 1999: «Εμείς οι Πράσινοι υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα της χερσαίας επέμβασης. Έχουμε το δικαίωμα της ανθρωπιστικής παρέμβασης στη Γιουγκοσλαβία».
Παράλληλα ο Ludgar Vollmer (αναπλ. υπ. Εξωτερικών) δηλώνει: «Εάν όμως οι εγκληματικές δυνάμεις προσπαθήσουν να "παίξουν" με την αγάπη μας για ειρήνη ενάντια στον ανθρωπισμό μας, τότε το παιχνίδι αυτό θα τελειώσει όπως κι η αγάπη μας για ειρήνη». Πάνω σ’ αυτά ο Howie Hawkings (των Αμερικανών Πρασίνων) λέει πως: «Οι ρεαλιστικές δυνάμεις των Γερμανών Πρασίνων έβαλαν την εξουσία πάνω από τις αρχές τους και θέλησαν να υπηρετήσουν την κοκκινο-πράσινη συμμαχία με κάθε κόστος». Άλλωστε η συμμαχία αυτή σήμαινε για τους ίδιους δουλειές!
Το 1989, το 80% των μελών των Πράσινων δούλευαν ως αξιωματούχοι του δημοσίου ή του κόμματος.
Το αποτέλεσμα αυτής της «ανθρωπιστικής επιχείρησης» ήταν 4.000 νεκροί, 10.000 τραυματίες, 420.000 βλήματα και βόμβες, πολλές με απεμπλουτισμένο ουράνιο και διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας.
- Ομαλή δημοκρατική εξέλιξη: Για την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, η ηγεσία του ΚΚΕ πρόβαλε ως επιχείρημα ότι «ήταν ένας συμβιβασμός που έδινε στο λαό τη δυνατότητα να παλέψει για τα συμφέροντά του με νόμιμο τρόπο» (Βασιλική Λάζου-ιστορικός εμφυλιολόγος).
Ο Σιάντος (Γ.Γ. του ΚΚΕ) δήλωνε ότι η υπογραφή της συμφωνίας αποτελεί συνέχιση της πολιτικής της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης! Εφεξής το ΚΚΕ θα επεδίωκε την οριστική ενσωμάτωση στο πλαίσιο της συνταγματικής και πολιτικής νομιμότητας.
Όταν ο ίδιος ο Σιάντος δικαιολογεί τη Βάρκιζα με τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», κι όταν ο άλλος ισχυρός άνδρας του κόμματος ο Γ. Ιωαννίδης υποστηρίζει ότι η συμφωνία ήταν αποτέλεσμα της στρατιωτικής ήττας κι ότι ήταν επόμενο οι όροι της να ήταν βαρείς, καταλαβαίνουμε για τι είδους ενσωμάτωση θα πάλευε εφεξής το ΚΚΕ και ποια θεωρούσε ομαλή δημοκρατική εξέλιξη!
Αποτέλεσμα: Οι χιλιάδες νεκροί του β΄ εμφύλιου, οι χιλιάδες εξόριστοι στις Ανατολικές χώρες, οι χιλιάδες στα ξερονήσια, το ΚΚΕ στην παρανομία κι ο λαός στη γωνία διαιρεμένος σε μπλε και κόκκινους!
- Δημοκρατική λειτουργία των θεσμών: Μία ακόμα περίπτωση που η Αριστερά ερωτοτροπεί ή συμμετέχει στην εξουσία είναι όταν το 1989 η ελληνική κομμουνιστική αριστερά προσκολλάται σαν τσόντα σε κυβέρνηση της Δεξιάς.
Το ΚΚΕ αναφέρει ότι η συγκυβέρνηση ήταν η μόνη λύση για να προωθηθεί η κάθαρση και η δημοκρατική λειτουργία των θεσμών! Κρυφός βέβαια υπολογισμός των ηγετών της Αριστεράς ήταν η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο και η διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Άνθρακας ο θησαυρός!
Το αποτέλεσμα ήταν στις επόμενες εκλογές του ’93, το ΚΚΕ να πέσει στα ποσοστά της δεκαετίας του ’30, και να μείνει η ΕΑΡ εκτός Βουλής! Τα πάντα είχαν τελειώσει για 20 χρόνια!
- Πράξη ευθύνης απέναντι στην κοινωνία: Ο Φώτης Κουβέλης θεώρησε πράξη ευθύνης την αποχώρηση της ανανεωτικής αριστεράς από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας λόγο για «πολιτικό κενό» στο χώρο της αριστεράς και προέτρεψε αυτόν το χώρο να βγει δυναμικά και να μιλήσει για τις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας.
Λίγο αργότερα δηλώνει στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ ότι «αποφασίσαμε τη συμμετοχή μας στην τρικομματική κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ότι η επιλογή μας αυτή ήταν πράξη ευθύνης της ΔΗΜΑΡ απέναντι στη χώρα και την κοινωνία».
Πάλι λίγο αργότερα, όταν συνειδητοποιεί ότι η ΔΗΜΑΡ δεν είναι παρά το ψευτοαριστερό άλλοθι της νεοφιλελεύθερης ΝΔ, αποφασίζεται η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από τη συγκυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα είναι η εκλογική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ, και σήμερα δεν αποτελεί παρά μια ρομαντική συνιστώσα στο κεντροαριστερό παραμύθι!!
Όποια μορφή ή έκφραση κι αν πάρει ο «ρεαλισμός», όταν πρόκειται κάποιος να καλύψει εγκατάλειψη αρχών οδηγεί μοιραία σε ήττες όχι μόνο τον ίδιο, αλλά πολύ περισσότερο κόσμο!
Ειδικά όταν αυτός ο κάποιος έχει πίσω του το οργανωμένο τίποτα και εκφρασμένο εκλογικά ένα «δικό του» λιγότερο από 1%!!
Σύντροφε Αποστόλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω ότι σου οφείλω μία απάντηση.
Το ζήτημα που ανοίγεις δεν αφορά τον "ρεαλισμό". Είναι η λάθος λέξη.
Ανοίγεις το ζήτημα της κυβερνησιμότητας.
Σε δύο ζητήματα τα Ριζοσπαστικά κινήματα ψάχνουν απάντηση από τον 19ο αιώνα:
1. Τι προσδοκούν τα ευρύτερα ριζοσπαστικά κινήματα από μία ενδεχόμενη συμμετοχή σε κυβερνήσεις στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας;
2. Αδυνατίζει ένα ριζοσπαστικό κίνημα από συμμετοχή σε κυβερνήσεις;
Η απάντηση του Πράσινου κινήματος διεθνώς είναι ότι η κυβερνησιμότητα είναι επιβεβλημένη.
Η απάντηση της ορθόδοξης Αριστεράς είναι η αντίθετη: Το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ καταλήγει ότι όλες οι πολιτικές δράσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού γίνονται, όχι για να πετύχουμε οτιδήποτε, αλλά για να στρατολογήσουμε μέλη που θα μας οδηγήσουν στην σοσιαλιστική επανάσταση. Το ΚΚΕ δεν επιδιώκει πλέον ούτε πλειοψηφίες στην αυτοδιοίκηση!
Το δίλημμα που θέτεις είναι μείζον και στρατηγικό και φοβάμαι ότι το αδικούμε σύντροφε Αποστόλη εάν το υποβιβάζουμε σε απαρίθμηση μαχών που χάθηκαν με συμμετοχή των Πράσινων σε κυβερνήσεις, όπως η τραυματική εμπειρία με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας.
Αν το ερώτημα, από μείζον στρατηγικό, υποβιβαστεί σε απαρίθμηση μαχών που χάθηκαν ή κερδήθηκαν τότε θα έπρεπε να απαντούσαμε και σε άλλα ερωτήματα. Για παράδειγμα:
Εάν οι Γερμανοί Πράσινοι δεν συμμετείχαν στην κυβέρνηση και αγωνίζονταν εξωκοινοβουλευτικά ενάντια στον πόλεμο, θα είχαν αποφευχθεί ή περιοριστεί οι βομβαρδισμοί;
Ή για να γυρίσουμε στα ελληνικά ζητήματα: Η σύμβαση για το Ελληνικό θα ήταν καλύτερη εάν παρέμενε ο Σαραράς στην κυβέρνηση και εμείς συνεχίζαμε τις εκδηλώσεις, τις πορείες και τις συναυλίες;
Θεωρώ αυτό το επίπεδο άγονο και διαλυτικό. Η συζήτηση είναι πολύ σημαντική για να εκπέσει σε επίπεδο φτηνής αντιπολίτευσης, όταν σε ένα τέτοιο ερώτημα πρέπει να προσμετρήσουμε ολόκληρη την ιστορία της Αριστεράς:
• Ορθά ο Λένιν προχώρησε στην Νέα Οικονομική Πολιτική μετά την εξέγερση της Κροστάνδης; Ή μήπως κακώς οι Μπολσεβίκοι έκαναν την επανάσταση και έπρεπε να περιμένουν να ωριμάσουν οι συνθήκες;
• Πώς οικοδομείται ο σοσιαλισμός στην Κίνα;
• Είναι η Β. Κορέα λαϊκή δημοκρατία;
• Πώς αποτιμάται η εμπειρία της Κούβας ή του Βιετνάμ;
Τελικά: Τι να κάνουμε απέναντι σε έναν παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό που καλπάζει χωρίς αντίπαλο; Τον καταγγέλλουμε «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» και ελπίζουμε να ξυπνήσουν οι πολίτες και να τον ανατρέψουν ή δίνουμε μάχες εδώ και τώρα με άμεσο κίνδυνο να χρεωνόμαστε ήττες;
Σου υπόσχομαι Αποστόλη την απάντηση μου να την έχεις πριν κλείσει ο Οκτώβρης και θα είναι ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη.