Οι Πράσινοι αντίβαρο στις τάσεις διάβρωσης και αποσάθρωσης της Ευρώπης
Tων Θάνου Γιαννούδη, Διονυσίας Γιαννοπούλου, Αλέξανδρου Τζώρτζη*
1) Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε πρωτόγνωρες κι οριακές συνθήκες
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη: έναν χρόνο μετά τους σκληρούς εκβιασμούς των τοκογλυφικών ΔΝΤ, ΕΚΤ και της βορειοευρωπαϊκής ελίτ προεξάρχοντος του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών Βολ. Σόιμπλε εναντίον της Ελλάδας που οδήγησαν -από κοινού με την ατολμία, την έλλειψη βούλησης, καθώς και την παντελή απουσία εναλλακτικού σχεδίου της ηγετικής ομάδας της ελληνικής κυβέρνησης- στο τρίτο μνημόνιο και στην προϊούσα αποικιοποίηση της χώρας αγνοώντας αντιδημοκρατικά την παλλαϊκή βούληση του 62% του εκλογικού σώματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση κάθε άλλο παρά φαίνεται πως έχει απομακρυνθεί από τους κλυδωνισμούς και το διχασμό. Η κρίση χρέους και το ενδεχόμενο grexit είναι ακόμα εδώ, ενώ ο συνδυασμός προσφυγικής κρίσης, ανόδου εθνικισμών και απειλής εξόδου της Βρετανίας δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Η συμφωνία του Φεβρουαρίου ΕΕ - Τουρκίας για την επαναπροώθηση προσφύγων και μεταναστών, πέραν του ότι αποτελεί συνθήκη απαράδεκτη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προσφέρει ένα επιπλέον χαρτί στην τουρκική διπλωματία να προχωρήσει τη διαδικασία ένταξής της παραβλέποντας τις εμφανέστατες τάσεις απολυταρχίας του καθεστώτος Ερντογάν, τη φίμωση και καταστολή των αντιπολιτευτικών φωνών και του Τύπου, καθώς και του Κουρδικού εθνικο-απελευθερωτικού κινήματος. Παράλληλα, οι διακινητές δεν υποχωρούν, αλλά φαίνεται πως βρίσκουν παράπλευρες και πιο επικίνδυνες για τη σωματική ακεραιότητα των προσφύγων διόδους προς την Ιταλία -και εσχάτως ακόμα και προς τη Βρετανία- άρα το μέτρο κάθε άλλο παρά έχει αποδώσει καρπούς.
Με θλίψη και απέχθεια παρατηρούμε την προσφυγική κρίση να έχει χρησιμοποιηθεί ως προπέτασμα για την ανάδυση εθνικιστικών και νεοφασιστικών αντιλήψεων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, με νεοχιτλερικά επιχειρήματα καθαρότητας εθνών και κρατών, ενώ ακόμα και καθεστωτικά αστικά κόμματα κατ' όνομα μόνον προοδευτικά (π.χ. Ουγγαρία) να έχουν μετατραπεί σε απολογητές τέτοιων αντιλήψεων και εφαρμοστές μιας σκληρής κι απάνθρωπης πολιτικής κλειστών συνόρων που εξευτελίζει τις βασικές αρχές της Ευρώπης. Αξίζει να σημειωθεί εδώ και το γεγονός ότι στρατηγικοί πολιτικοί σύμμαχοι τμήματος της ΕΕ όπως το -νεοναζιστικών καταβολών- καθεστώς της Ουκρανίας αξιοποιούν διαύλους της ευρωπαϊκής μεταμοντέρνας μαζικής κουλτούρας για να διαβάσουν την Ιστορία κατά το δοκούν, επικροτώντας ανοιχτά συνεργάτες του ναζισμού. Σημαντικού βεληνεκούς νίκη κόντρα στις δυνάμεις της αντίδρασης αποτελεί η εκλογή του Πράσινου Προέδρου Δημοκρατίας Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλεν στην Αυστρία ενάντια στην ακροδεξιά, νίκη το οριακό της οποίας πρέπει να ξύσει εδώ και τώρα τα αντανακλαστικά της Ευρώπης για τη στροφή που παίρνει σε μια κλειστή κι αντιδημοκρατική ολιγαρχική λέσχη κεφαλαιοκρατών, καθώς πολύ σύντομα είναι πιθανόν η ζυγαριά να γείρει για πρώτη φορά μεριά και να ακολουθήσει καταιγισμός δυσμενών εξελίξεων.
Μεγάλη είναι και η προσπάθεια που λαμβάνει χώρα να περάσουν αντιδημοκρατικές και ανελεύθερες διατλαντικές συμφωνίες από το παράθυρο, με την ελάχιστη δυνατή πληροφόρηση των Ευρωπαίων πολιτών. Οι περιπτώσεις των TTIP, CETA, TiSA που πλήττουν την τοπική οικονομία, το περιβάλλον και τους μικρούς παραγωγούς προς όφελος των πολυεθνικών είναι χαρακτηριστικές, ενώ το πανευρωπαϊκό κίνημα που έχει αναπτυχθεί εναντίον τους συνιστά πολύ θετικό βήμα και αποτελεί τη βάση για μελλοντικούς αγώνες και διεκδικήσεις. Μαζική είναι και η αντίσταση του βελγικού και γαλλικού λαού στις απάνθρωπες εργασιακές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται, με τα καθεστωτικά ΜΜΕ να κρατούν αμφίθυμη στάση και να παρουσιάζουν τα γεγονότα μόνον όταν είναι πια αδύνατον λόγω μεγέθους να κρυφτούν. Με πρόσχημα την τρομοκρατία, ακόμα, βλέπουμε να προωθείται ολοένα και περισσότερο πανευρωπαϊκά ο περιορισμός των ελευθεριών και να προάγεται η αστυνομοκρατία.
Ως αντιδημοκρατικό και ασφυκτικό για τα μικρότερα κόμματα κρίνουμε και το νέο εκλογικό σύστημα της Κύπρου, ευτυχώς όμως οι Κύπριοι πολίτες φρόντισαν να ξεπεράσουν τα διλήμματα και να δώσουν μια πλουραλιστική Βουλή, με τους Οικολόγους Περιβαλλοντιστές να επιτυγχάνουν ένα εξαιρετικό ποσοστό, αλλά και την άνοδο της ακροδεξιάς να προβληματίζει. Οι δεύτερες εκλογές στην Ισπανία, τώρα, που ακολουθούν θα κρίνουν αν εν πολλοίς είναι δυνατό και εφικτό ένα πιο προοδευτικό μέτωπο της νότιας Ευρώπης, αν και δεν τρέφουμε ιδιαίτερες αυταπάτες πια για το ρόλο της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και την προοπτική κοινού μετώπου μαζί της.
Αξίζει, νομίζουμε, να κάνουμε στο σημείο αυτό μια αναφορά στην κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί ένα τμήμα του πράσινου χώρου έχει φλερτάρει επανειλημμένως μαζί της και τη θεωρεί προνομιακό χώρο συνομιλίας και συνεργασίας. Είναι πια αποδεκτό πως στη μετα-Μάαστριχτ εποχή της ΕΕ η σοσιαλδημοκρατία λειτούργησε ως η αντίστροφη όψη του νομίσματος της χριστιανοδημοκρατίας, αδυνατώντας να αρθρώσει αντισυστημικό και αυθύπαρκτο λόγο κι εφαρμόζοντας σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική. Στη σημερινή Ευρώπη, η σοσιαλδημοκρατία ψάχνει τα πατήματά της, πότε με αθέτηση όλων των προεκλογικών της υποσχέσεων και με εφαρμογή πολιτικών που φθείρουν τους εργαζομένους (πχ Γαλλία), πότε με πλήρη αποδοχή της ακροδεξιάς πολιτικής και ατζέντας (πχ Αυστρία, με το εκλογικό της ακροατήριο να την τιμωρεί), πότε φλερτάροντας με τη ρεφορμιστική Αριστερά και τον Αλέξη Τσίπρα, προσπαθώντας να τους εντάξουν στους κόλπους τους. Κακά τα ψέματα, με τη σημερινή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οι προοπτικές συνεργασίας και συνδιαμόρφωσης είναι μηδαμινές.
Ποια είναι, όμως, η στάση των Ευρωπαίων Πρασίνων; Αποτιμούμε μεν θετικά τη ριζοσπαστικότερη στροφή της τελευταίας διετίας, ο δρόμος όμως που η οικογένειά μας έχει να βαδίσει μέχρι να επανασυνδεθεί με τις ρίζες της είναι ακόμα μακρύς και δεν είμαστε βέβαιοι αν όλες οι πλευρές εντός μας επιθυμούν και κάτι τέτοιο. Πολύ σημαντική για το μέλλον των Πρασίνων θα είναι η πορεία του Πράσινου ΠτΔ της Αυστρίας, αλλά και των Πράσινων συμμετοχών στις κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ελλάδας. Τυχόν απομάκρυνσή τους από τις αρχές του χώρου επηρεάζει ξεκάθαρα τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του κινήματος κι ας μην είναι σε θέση εκείνη τη στιγμή να το κατανοήσουν. Οι Πράσινοι μπορούν έστω και την ύστατη στιγμή να αποτελέσουν το αντίβαρο κόντρα στις τάσεις διάβρωσης και αποσάθρωσης της Ευρώπης, με το οικολογικό, ανθρωπιστικό και ριζοσπαστικό τους πρόσημο όμως αταλάντευτο.
Φαίνεται, δηλαδή, πως αν η Ευρωπαϊκή Ένωση σπάσει, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί με τους όρους της αντικαπιταλιστικής και διεθνιστικής επανάστασης που τμήμα της Αριστεράς ευαγγελίζεται, αλλά θα γίνει με τους σκληρότερους εθνικιστικούς και οπισθοδρομικούς όρους όπως απέδειξε και η αναδίπλωση του τελευταίου χρόνου. Ο κίνδυνος ενός Brexit ενδεχομένως να μην αποτελέσει τόσο ''μεμονωμένο γεγονός'' όπως ορισμένοι επιδιώκουν να προδικάσουν, αλλά να προκαλέσει ένα ντόμινο αρνητικών εξελίξεων. Ως Οικολόγοι Πράσινοι πιστεύουμε ξεκάθαρα και χωρίς αστερίσκους πως το μέλλον όλων μας βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη, σε μια Ευρώπη των περιφερειών και της αυτάρκειας, των ΑΠΕ και της απεξάρτησης από πετρέλαιο, λιγνίτη, πυρηνικά και φυσικό αέριο, των ενεργών πολιτών που συμμετέχουν, διεκδικούν και αντιστέκονται, των μεταναστών που δεν γίνονται φτηνό εργατικό δυναμικό αλλά ουσιαστικοί συμμέτοχοι στην κοινωνία, της αποχώρησης από το βάρβαρο ΝΑΤΟ και της αυτόνομης ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής δίχως εξαρτήσεις, της ουσιαστικής και πανευρωπαϊκής προσπάθειας για την υπέρβαση της νεωτερικής συνθήκης και τη διαμόρφωση μιας νέας συλλογικής αφήγησης κόντρα στους ατομικούς δρόμους, σε μια Ευρώπη δηλαδή πράσινη και αλληλέγγυα. Και θα αγωνιστούμε για να την κάνουμε πραγματικότητα!
2) Ο κόσμος μας δυόμιση δεκαετίες μετά το ''τέλος της Ιστορίας''
Κάθε εποχή και κάθε γενιά διαβάζουν και ερμηνεύουν κατά το δοκούν την ανθρώπινη ιστορία, σαν όλα να έγιναν ώστε να προετοιμάσουν το δικό της κόσμο και τη δικιά της κυριαρχία, με την ίδια να κάνει λόγο για ''τέλος της Ιστορίας''. Η μεγαλόστομη αυτή φράση ειπώθηκε και δυόμιση δεκαετίες πριν με την κατάργηση του ανατολικού μπλοκ να αφήνει άνευ αντιπάλου τη δυτική καπιταλιστική κυριαρχία, οι καταιγιστικές όμως εξελίξεις της πρώτης δεκαπενταετίας του 21ου αιώνα αποδεικνύουν περίτρανα την κενότητα και την αυθάδεια μιας τέτοιας δήλωσης. Πολλά και σημαντικά είναι τα εν εξελίξει ανοιχτά μέτωπα και η μάχη για το οικολογικό κίνημα πολυεπίπεδη.
Πολύς λόγος γίνεται για την ακροδεξιά στροφή που ενδέχεται να πάρει η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με την πιθανή νίκη του πλουτοκράτη Ντόναλντ Τραμπ, τον οποίο στηρίζουν ανοιχτά απολογητές του ναζισμού και τα απομεινάρια της Κου Κλουξ Κλαν. Από τα ίδια κέντρα, όμως, αγνοείται ηθελημένα τι θα σήμαινε μια πιθανή παλινόρθωση της επεκτατικής και ιμπεριαλιστικής δυναστείας Κλίντον που άνοιξε δεκάδες μέτωπα τη δεκαετία του '90 στο όνομα της ''δημοκρατίας'' και της ''ελευθερίας''. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους λίγα πράγματα έχουν να αλλάξουν, μάθημα που οφείλουν να λάβουν οι απανταχού υποστηρικτές της λογικής του ''μικρότερου κακού''. Κι εδώ αξίζει να σημειωθεί ο αποπροσανατολισμός που προκαλεί η υποστήριξη από τμήμα της ευρωπαϊκής προόδου στην υποψηφιότητα Μπέρνι Σάντερς για το χρίσμα των Δημοκρατικών, υποψηφιότητα που δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες, εξαντλεί την αντίδραση στην ψήφο, βγαίνοντας μάλιστα να υποστηρίξει πως ''το πρόγραμμά της δεν είναι ριζοσπαστικό'' για να χαϊδέψει τα φοβικά αντανακλαστικά του μεσοαστού ψηφοφόρου. Κόντρα στο σύστημα αυτό, η πράσινη υποψήφια Τζιλ Στάιν δίνει μια μεγάλη μάχη με ολοένα και αυξανόμενη απήχηση για τα στοιχειώδη περιβαλλοντικά, ανθρωπιστικά κι εργασιακά δικαιώματα, μάχη που οφείλουμε να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Με προίκα το 5% των κυβερνητικών εκλογών, οι Πράσινοι των ΗΠΑ καθίστανται σταθερά τρίτη δύναμη, διακηρύσσοντας την κενότητα του διεφθαρμένου αμερικανικού δικομματισμού και δημιουργώντας ελπίδα για την παγκόσμια πράσινη οικογένεια.
Δεν είναι άσχετη με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Αμερική και η ολοένα και αυξανόμενη ισλαμική τρομοκρατία, δημιουργημένη εν μέρει ως αντίδραση στο δυτικό και στο ρώσικο επεκτατισμό, εν μέρει ως προσπάθεια φυλών να ανακαταλάβουν ζωτικό χώρο στο εκ νέου μοίρασμα της πίτας μετά τις καθεστωτικές αλλαγές που έλαβαν χώρα στη Μ. Ανατολή και στη Β. Αφρική έπειτα από την ''αραβική άνοιξη'' που ιμπεριαλιστικοί δάκτυλοι και ακραίοι ισλαμιστές γρήγορα εκφύλισαν. Το ισλαμικό χαλιφάτο των τζιχαντιστών της ΙSIS έχει συγκεντρώσει πάνω του όλα τα βλέμματα για τις θηριωδίες που διαπράττει, δεν αποτελεί όμως το μοναδικό φορέα φρικαλεοτήτων σε μια αναμέτρηση των μεγάλων δυνάμεων σε ''ξένον αχυρώνα'' που έχει οδηγήσει τις ανθρωπιστικές αξίες αιώνες πίσω. Ο δε λόγος που μαίνεται ακόμα ο συριακός εμφύλιος είναι η μη συμφωνία ΗΠΑ - Ρωσίας (ο ιμπεριαλισμός της οποίας αποτελεί την αντίστροφη όψη του δυτικού) για το μετέπειτα καθεστώς και τη σφαίρα επιρροής της κάθε μεγάλης δύναμης σ' αυτό.
Αξίζουν να αναφερθούν και άλλα ισλαμιστικά μέτωπα, όπως της Μπόκο Χαράμ και άλλων ακραίων ομάδων της Αφρικής που συνδέουν την κυριαρχία τους και με τον έλεγχο υδροφόρων εκτάσεων, φέρνοντας στο νου μας εικόνες από ένα δυστοπικό μέλλον κλιματικών πολέμων. Αμφισβητώντας όλες τις δυτικές ουμανιστικές αξίες, οργανώσεις σαν κι αυτές παρερμηνεύουν την ίδια τους τη θρησκεία, καταστέλλουν βασικά και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, εκφυλίζουν τη γυναίκα κι αποδεικνύουν περίτρανα πως η πεποίθηση ομοιογένειας της υφηλίου κάτω από τη δυτική νεωτερική αφήγηση είναι μια αυταπάτη και σε έναν αιώνα ίσως και να αποτελεί ένα νεκρό απομεινάρι του παρελθόντος.
Επιμέρους μέτωπα που χρήζουν προσοχής:
->η Κούβα που προχωρά σε ιστορικές οικονομικές αλλαγές προετοιμάζοντας τη μετα-Κάστρο εποχή, με την Αμερική να περιμένει σαν γεράκι από τη μία αλλά και από την άλλη τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες εντός της να μη σημειώνουν άνοδο
->η Β. Κορέα -ουσιαστικά δικτατορικό καθεστώς- που εν έτει 2016 σχεδιάζει πυρηνικό πρόγραμμα με δήθεν ''φιλολαϊκά'' κι αντικαπιταλιστικά επιχειρήματα
-> η -παραπλησίου καθεστώτος- Κίνα που εξακολουθεί να ρυπαίνει ανελέητα
->η Βενεζουέλα που αποδεικνύει περίτρανα πως η πετρελαιολαγνεία δεν αρκεί για να ορθοποδήσει οικονομικά μια χώρα
->η Βραζιλία που μαστίζεται από διαφθορά, φτώχεια κι εγκληματικότητα κάτω από τη σκιά των χορηγών των μεγάλων Ολυμπιακών και ποδοσφαιρικών έργων, με τα δάση του Αμαζονίου να εξακολουθούν να υλοτομούνται αφειδώς.
3) ΣΥΡΙΖΑ: Πολλοστή φορά ''μία απ' τα ίδια''
Μέσα σ' αυτές τις παγκόσμιες συνθήκες, η Ελλάδα μπορούσε να αποτελέσει μεγαλειώδες παράδειγμα χειραφέτησης, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αποδείχθηκε, αντί για ''Πρώτη φορά Αριστερά'', ''πολλοστή φορά μία απ' τα ίδια''. Αφού έπεσε το πρώτο φράγμα υποχώρησης κι αθέτησης των προεκλογικών υποσχέσεων με την παράκαμψη του μεγαλειώδους ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, οι εκφυλισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Ο ενδοτισμός του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στον αστισμό και τη νεομνημονιακή αφήγηση είναι πρωτοφανής και εκπλήσσει ακόμα και όσους εξαρχής κατέκριναν τη ρεφορμιστική προσέγγισή του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάντησε να σέρνεται από αξιολόγηση σε αξιολόγηση, διαχειριζόμενος απλά μια κατάσταση που τον ξεπερνά κατά πολύ, χωρίς κανένα μακροπρόθεσμο πλάνο και όραμα για την επόμενη μέρα και χωρίς να πάρει την παραμικρή πρωτοβουλία να δώσει ουσιαστικά στο λαό φωνή και ρόλο για την αυτοοργάνωση και τη διαχείριση της καθημερινότητάς του. Υποστηρίζοντας ότι ''τελειώνει με το παλιό κατεστημένο'', ουσιαστικά επιδιώκει την αντικατάστασή του από ένα νέο, πλήρως ελεγχόμενο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το επιλεκτικό κυνήγι μόνο δευτεροκλασάτων και πολιτικά τελειωμένων στελεχών και συνεργατών του προηγούμενου καθεστώτος, αλλά και η προωθούμενη ρύθμιση για την ιδιωτική τηλεόραση που έχει ως στόχο κανάλια μόνο φιλικά διακείμενα προς την κυβέρνηση και καταπνίγει τυχόν συνεταιριστικά εγχειρήματα χαμηλού κόστους και ριζοσπαστικού προτάγματος.
Με θλίψη παρατηρούμε τη στροφή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης στη ''διπλωματία των αγωγών'' και στην υιοθέτηση της φρασεολογίας της δεξιάς στον τομέα αυτό υπό το πρόσχημα του ''εθνικού συμφέροντος'', αγνοώντας τις περιβαλλοντικές συνέπειες στις περιοχές διέλευσης των αγωγών κι αναγκάζοντας τη χώρα σε νέες ενεργειακές εξαρτήσεις, αντί να αποτελέσει παράδειγμα στην αξιοποίηση της αιολικής και ηλιακής ενέργειας. Διπλωματικό παιχνίδι παίζεται παράλληλα και με τη Ρωσία του αυταρχικού ολιγάρχη και ιμπεριαλιστή Βλαντιμίρ Πούτιν, τόσο για εσωτερική κατανάλωση όσο και ως δήθεν όπλο στην προσπάθεια διεκδίκησης μερικών σταγονιδιών παραπάνω στην επόμενη αξιολόγηση.
Υπό το χιλιοειπωμένο πρόσχημα της αναγκαιότητας, η κυβέρνηση και οι βουλευτές της παίρνουν σκληρά οικονομικά μέτρα επικαλούμενοι υποκριτικά την αριστερά. Με την αόριστη υπόσχεση του ''παράλληλου προγράμματος'' που θα αποδώσει μακροπρόθεσμα, ο ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει τον ΦΠΑ, κόβει ΕΚΑΣ, ψηφίζει ένα σκληρό ασφαλιστικό που τιμωρεί τους δίκαιους, ενώ συνεχίζει ακάθεκτος την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων, ακόμα και συμβολικών περιοχών όπως το Ελληνικό. Στρατηγικής σημασίας η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ τόσο στο θέμα του εργοστασίου των Σκουριών όσο και στην απλή αναλογική που φαίνεται να εγκαταλείπεται, καθώς πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά από θέση ισχύος.
Μακράν η χειρότερη επιλογή της κυβέρνησης, όμως, υπήρξε η απαράδεκτη συμφωνία με την Τουρκία και την ΕΕ για το προσφυγικό, συμφωνία που προσβάλλει τις ανθρώπινες ζωές και τα βασικά τους δικαιώματα, δικαιώνει πολιτικά τον αντιδημοκράτη Ερντογάν, αλλά και δεν λύνει ουσιαστικά το πρόβλημα αφού οι διακινητές βρίσκουν νέες διόδους. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί όσους πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα και τους αναγκάζει να ζουν σε χυδαίες συνθήκες, (ΠΡΟΤΑΣΗ Α)** τη στιγμή που θα μπορούσαν να αφομοιωθούν ενεργά στην Ελλάδα με τη βοήθεια κοινωνικών δομών και τοπικών κοινωνιών και να συμβάλουν στην ανάπτυξη με ανθρώπινους όρους και πλήρη εργασιακά δικαιώματα, εφάμιλλα των ευρωπαϊκών. (ΠΡΟΤΑΣΗ Β)** Σε συνθήκες πολυδιάστατης κρίσης, με κρατικό μηχανισμό παραλυμένο, η αφομοίωση και μάλιστα τόσο μεγάλων μαζών σε σύντομο χρονικό διάστημα είναι αδύνατη. Η συνύπαρξη δε ατόμων προερχόμενων από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς έχει ήδη οδηγήσει προσφάτως σε μεταξύ τους προστριβές και συμπλοκές.
Η Ελλάδα είναι ουραγός της ευρωπαϊκής πολιτικής με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, η οποία αποδέχεται (και μάλιστα με κίβδηλο, δήθεν αριστερό προσωπείο) να στοιβάζονται άνθρωποι χωρίς προοπτική παρά μόνο την εξαθλίωσή τους μέχρι και όταν απαιτείται προκειμένου να εργαστούν σε κάποια χώρα ως προλεταριάτο προς εκμετάλλευση. Η κυβέρνηση στο όνομα του ανθρωπισμού επιχειρεί να κατασκευάσει κοινωνική συναίνεση σε σχέση με την ευρωπαϊκή πολιτική που -ενώ διατηρεί ουσιαστικά κλειστά τα εσωτερικά της σύνορα- επιφυλάσσει στην Ελλάδα την εξολοκλήρου διαχείριση της κατάστασης με ελάχιστους ευρωπαϊκούς πόρους. Κόντρα στην αδυναμία της κυβέρνησης και στις κραυγές των φασιστών, ο ελληνικός λαός επέδειξε ένα μεγαλείο ψυχής και φιλοξενίας τη χρονιά που πέρασε, το οποίο σίγουρα θα γραφτεί στην Ιστορία και θα εμπνεύσει το διεθνιστικό κίνημα του μέλλοντος.
4) Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις
Με τον ΣΥΡΙΖΑ εκφυλισμένο και παραχαραγμένο, καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν μπορεί να εμπνεύσει και να δώσει χειροπιαστά μια πειστική αντιπρόταση. Η κατάσταση των άλλων πολιτικών δυνάμεων έχει ως εξής:
-> Νέα Δημοκρατία: Πρώτη ξανά στις δημοσκοπήσεις ενός λαού με αμνησία, η ΝΔ προβάλλει ένα κεντρώο και ουδέτερο πρόσωπο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κρύβοντας τη σκληρή νεοφιλελεύθερη όψη της κοινωνίας της ανθρωποφαγίας που ονειρεύεται. Δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες για το παρελθόν της και τα σκάνδαλα που συνεχίζουν να αναδύονται, καταγγέλλει μέτρα αντίστοιχα αυτών που η ίδια έφερνε, ενώ δεν έχει κλείσει και τις εσωτερικές της πληγές. Ο αποκεφαλισμός και η διάλυση της -απολίτικης- νεολαίας της εντάσσεται σε μια προσπάθεια μηχανισμών για τον έλεγχο του κόμματος και αποτελεί ύψιστο αυταρχισμό από πλευράς προέδρου, ενώ από τα δεξιά της απειλείται από νέα σχήματα (Εθνική Ενότητα, Νέα Δεξιά) που αναμένεται να δεσμεύσουν τμήμα των ψηφοφόρων της.
-> Χρυσή Αυγή: Παγιωμένη ως τρίτη δύναμη, η ακραία εθνικιστική οργάνωση των νεοναζιστικών καταβολών αναμένεται να αυξήσει τους τόνους στο παιχνίδι των κραυγών και των εντυπώσεων που παίζει, πλέον μαζί και με το δίδυμο αδερφάκι της ΕΛΑΜ στην Κύπρο. Μέλη της πρωτοστάτησαν σε όλη την Ελλάδα σε χυδαιότητες και διαμαρτυρίες εναντίον των προσφύγων και μεταναστών, ευτυχώς ολιγάριθμες. Πολλά θα κριθούν για τις επόμενες κινήσεις της από την τελική έκβαση της δίκης της, με αφορμή την οποία αξίζει να ερευνηθούν και οι σχέσεις της προηγούμενης κυβέρνησης με το παραδικαστικό κύκλωμα.
-> Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, ΚΙΔΗΣΟ, Λοιπά οικολογικά κόμματα): Προσωπικές φιλοδοξίες και εξαρτήσεις από συμφέροντα εμποδίζουν την Κεντροαριστερά να ενωθεί, με τις δημοσκοπήσεις να έχουν γυρίσει την πλάτη στις δυνάμεις της. Η ''αριστερή στροφή'' του ΠΑΣΟΚ προκαλεί τη θυμηδία αν κρίνουμε από την ταύτισή του με τη δεξιά που προηγήθηκε, ενώ οι διαθέσεις καπελώματος του εγχειρήματος της Κεντροαριστεράς από πλευράς του βγάζουν μάτι. Το δε κάλεσμα στην πολιτική Οικολογία να συμμετάσχει στην προσπάθεια είναι υποκριτικό και γίνεται μόνο για τις εντυπώσεις. Το ΠΟΤΑΜΙ ολοένα και φθίνει δημοσκοπικά, καθώς επιτέλεσε το ρόλο του στο σύστημα όταν το χρειάστηκε κι αναμένεται να μοιραστεί ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ως τότε αναμένεται να υψώσει τους τόνους χωρίς αποτέλεσμα. Η Ένωση Κεντρώων, κόμμα προσωποπαγές, με δήθεν εναλλακτική κι αντισυστημική ρητορική αποτελεί στην ουσία δεκανίκι του συστήματος, ασυνείδητα ή -καλύτερα- ενσυνείδητα. Κόμματα όπως το ΚΙΔΗΣΟ και η ΔΗΜΑΡ μόνο στα λόγια κινούνται αριστερότερα, καθώς αυτόνομα πλέον δεν έχουν δυνατότητα ύπαρξης. (Τα κεντρώα και αμιγώς περιβαλλοντίστικα οικολογικά κόμματα Πράσινοι - Αλληλεγγύη και Ευρώπη - Οικολογία δεν έχουν παρά ελάχιστο ακροατήριο, με τον πρόεδρο του πρώτου να μην έχει ακόμα αναλάβει τις ευθύνες του για τον εμφύλιο των περασμένων ετών στους Οικολόγους Πράσινους.)
-> ΑΝΕΛ: Αν και η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζει, των ΑΝΕΛ εντυπωσιάζει, καθώς στήριξαν την ίδρυση και την ύπαρξή τους ακριβώς στην αντίδραση στις πολιτικές που τώρα εφαρμόζουν. Κάνοντας τα πάντα για να μείνουν στην κυβέρνηση, πετούν ανά διαστήματα μόνο εθνικιστικές κορόνες, ενώ κατά τ' άλλα ακολουθούν πιστά την αφήγηση Τσίπρα.
-> ΚΚΕ: Σταθερό στις παλαιολιθικές του αντιλήψεις και αναλύσεις, το ΚΚΕ ακολουθεί τη μοναχική κλειστή πορεία της κατοχής της απόλυτης αλήθειας, ενώ δεν τείνει σε κανέναν χώρο χείρα συνεργασίας. Δεν είναι, μάλιστα, γεγονός χωρίς σημασία το ότι σε τέτοιες συνθήκες και μετά τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να εκφράσει μαζικότερα τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να σημειώσει κέρδη στις δυνάμεις του.
-> Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: Η Λαϊκή Ενότητα πραγματοποιεί το τελευταίο διάστημα επικίνδυνα ανοίγματα σε δυνάμεις της Εθνικιστικής Αριστεράς (Πυρίκαυστος Ελλάδα, ΕΠΑΜ), προσπαθώντας με ένα θολό στίγμα να εκφράσει τον αντιμνημονιακό χώρο, χωρίς ωστόσο αξιόπιστα ερείσματα. Η διάσπασή της και η δημιουργία της -κάθε άλλο παρά Αριστερής- Πλεύσης Ελευθερίας την στενεύει επικίνδυνα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθεί με τη σειρά της να ενώσει μικρότερες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, με την προϋπόθεση όμως να συμφωνήσουν πάνω στο δικό της μεταβατικό πρόγραμμα. Τη συνέπεια του διεθνιστικού της στίγματος αντισταθμίζουν οι -διαρκώς αδικαίωτες- αναλύσεις και απόψεις της για το μέλλον της Ευρώπης.
-> Δικτυώσεις: Πέραν του ότι εμποδίζουν απλά τον αναχωρητισμό στελεχών, δικτυώσεις που προέκυψαν εν πολλοίς από τη μεγάλη φυγή στελεχών από το ΣΥΡΙΖΑ μετά τα γεγονότα του περσινού καλοκαιριού φαίνεται πως αποτελούν απλά think tanks με μηδαμινή απήχηση κι εντέλει καθίστανται αδύναμα για τη συγκρότηση αυτόνομου προοδευτικού πόλου. Επιμέρους θέσεις και αναλύσεις τους, πάντως, παρουσιάζουν ενδιαφέρον και αξίζουν να τεθούν στο τραπέζι του διαλόγου.
5) Η θέση και ο ρόλος των Οικολόγων Πράσινων
Οι Οικολόγοι Πράσινοι, ενάμιση χρόνο μετά την προγραμματική στήριξη των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως έχουν χαθεί και απορροφηθεί μέσα της, όντας αναπόσπαστα συνδεδεμένοι στη συνείδηση του εκλογικού ακροατηρίου μαζί του. Η απουσία τους από την κοινωνία και τα κινήματα ως οργανωμένου φορέα είναι παροιμιώδης, ενώ η επιθετική στάση οργανώσεων εναντίον μελών τους σε κινητοποιήσεις οφείλει να προβληματίσει.
Τα 22+15 σημεία που συμφωνήθηκαν με το ΣΥΡΙΖΑ ως επί το πλείστον ακυρώθηκαν από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την προσβλητική συμφωνία του Ιουλίου 2015, με απειροελάχιστες έως μηδαμινές πια δυνατότητες να περάσουν και να εφαρμόσουν πια οι ΟΠ τις θέσεις και την πολιτική τους κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ο αν. Υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Τσιρώνης, εξαιρετικός στις δηλώσεις και στα κείμενά του στην δε πράξη χωλαίνων και πλήρως αναντίστοιχος, σε όλα τα κρίσιμα διλήμματα επιλέγει την κυβέρνηση αντί του κόμματός του, ενώ έχει εμπλακεί εσφαλμένα τόσο σε μια λογική διαχείρισης αντί πλήρους πάταξης κομβικών θεμάτων (κυνήγι, αυθαίρετα, λιγνίτης, εξορύξεις) όσο και σε μια λογική ''πολέμου ανακοινώσεων'' με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις. Ο Βουλευτής των ΟΠ Γιώργος Δημαράς ''διαφωνεί -ενίοτε θρηνώντας- αλλά ψηφίζει'' σειρά νομοσχεδίων κόντρα στην ιδεολογία του και στις πράσινες αξίες, εκθέτοντας έτσι σημαντικές πρωτοβουλίες που παραλλήλως έχει πάρει και θέματα που πρώτος ανέδειξε.
Λαμβάνοντας υπ' όψιν όλα τα παραπάνω, κρίνουμε πως η πολιτική συνεργασία των Οικολόγων Πράσινων με το ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντληθεί και η συνέχισή της δεν συμφέρει και δεν βοηθά τον πολιτικό μας χώρο να κοιτάξει την επόμενη μέρα. Οι ΟΠ έχουμε επειγόντως ανάγκη από αυτονομία, με ένα εξωστρεφές πλάνο καλέσματος νέων μελών, αποκέντρωσης, με ένα νέο ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό πρόταγμα που να μην περιχαρακώνεται στα όρια της Ελλάδας, αλλά να πλαισιώνει τον ευρωπαϊκό χώρο, με επανεξέταση από μηδενική βάση αν η συγκεκριμένη δομή της Ευρωζώνης εντέλει συμφέρει ή όχι την ΕΕ. Πάνω απ' όλα όμως, ως ΟΠ επιβάλλεται να είμαστε παρόντες στην κοινωνία που δοκιμάζεται και να πρωτοστατούμε σε αλληλέγγυα και τοπικά εγχειρήματα, σε αμεσοδημοκρατικά δίκτυα, σε προσπάθειες κοινωνικής και εναλλακτικής οικονομίας ως αντίβαρο στην οικονομική κρίση, στην αναζωογόνηση της υπαίθρου και στην δημιουργία αστικών κήπων πρωτογενούς παραγωγής, χωρίς αποκλεισμούς και περιχαρακώσεις, χωρίς όμως και υποταγή στην αστική αφήγηση, η οποία με τη συνοδεία των μυριάδων παραφυάδων και των μικρονοϊκών απολογητών δεν λέει να μας αφήσει τόσο εύκολα...
* Μέλη του ΔΡΟ και των ΟΠ.
** Παρατίθενται οι δύο εναλλακτικές αντιπροτάσεις λόγω μη συμφωνίας των αρθρογράφων σε κοινή διατύπωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου