Το εκλογικό τέλμα της Ριζοσπαστικής Οικολογίας; 

Tου Θάνου Γιαννούδη, μέλους ΔΡΟ, υποψηφίου δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης με την Οικολογία Αλληλεγγύη

Πρόσφατα διοργανώθηκε από περιβαλλοντικές οργανώσεις και φορείς πορεία για το κλίμα και στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των μαζικότατων κινητοποιήσεων που έχουν λάβει χώρα τους τελευταίους μήνες σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, κινητοποιήσεων που αγκαλιάστηκαν από μια πλατιά μερίδα της νεολαίας. Κακά, όμως, τα ψέματα, στην ελλαδική πραγματικότητα των σκανδάλων, του νεοφασισμού και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης τέτοιες κινήσεις αποτελούν δυστυχώς μάλλον την εξαίρεση, σε μια προεκλογική περίοδο διαρκείας που κανοναρχείται από έναν νέο τεχνητό δικομματισμό και διπολισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, κομμάτων τα οποία στην ουσία τους και παρά τις επιμέρους διαφορές τους αντανακλούν τον ίδιο καθεστωτισμό και κυβερνητισμό.
Η πολιτική Οικολογία, πολυδιασπασμένη, κατέρχεται σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς προκαλώντας τη θυμηδία: τρία κόμματα στις Ευρωεκλογές συν τους επιμέρους οικολόγους που συνεργάζονται σε άλλα μετωπικά σχήματα, αυτόνομα σχήματα σε κάποιους δήμους και περιφέρειες, άλλοτε υπό την αιγίδα των ΟΠ, άλλοτε ανεξάρτητα ή σε συμμαχία με τρίτα κόμματα και οργανώσεις. Το μωσαϊκό είναι πολύμορφο κι αντανακλά τόσο τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε περιοχής όσο και την προϊούσα διάσπαση του χώρου. Ως προς το χώρο της ριζοσπαστικής Οικολογίας, τώρα, το εκλογικό τέλμα είναι εμφανές, με κάποια αριστερά σχήματα να προσπαθούν να διατηρήσουν μια φλόγα αναμμένη, φωτισμένη ωστόσο κι αυτή κάτω από το δικό τους ιδιαίτερο πρίσμα και ανάλυση. Οι ευθύνες βαραίνουν τόσο το ΣΥΡΙΖΑ με την πρακτική ''καπελώματος'' κάθε λογής κινήματος που εν συνεχεία άφησε στα κρύα του λουτρού όσο κι εμάς τους ίδιους που παλεύουμε ακόμα να ξεπεράσουμε στην κοινωνική και κινηματική πρακτική μας τον ''σκληρό Ιούλη του 15'' και τη διαχειριστική, αστική στροφή της κυβέρνησης Τσίπρα.
Όπως φαίνεται, στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και Ευρωεκλογές, τα στελέχη του ΔΡΟ θα συνάψουν επιμέρους επικαιρικές συμμαχίες, κρατώντας φυσικά αταλάντευτο κι ακηδεμόνευτο το ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα, την κριτική και την ταυτότητά τους. Με την απόφαση της συλλογικότητας να μη δοθεί στήριξη σε σχηματισμούς που έχουν να κάνουν με το ΣΥΡΙΖΑ και τον άνευ όρων κυβερνητισμό, κλείνει σ' αυτή τη φάση ξεκάθαρα το παράθυρο συνεργασίας και απαντάται το κάλεσμα των Οικολόγων Πράσινων που ούτως ή άλλως ήταν προσχηματικό, αφού η στήριξή τους στην κυβέρνηση παραμένει σταθερή και αμείωτη. Παράλληλα, ανοίγει η προσπάθεια να βρεθεί κοινός τόπος με συντρόφους και συντρόφισσες που στο παρελθόν είχαμε έρθει σε ρήξη, η κριτική τους όμως πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με τη δική μας. Τέτοιες συμμαχίες δεν πρέπει να εκληφθούν ως οπορτουνιστικές, αλλά ως ένα πρώτο ανάχωμα διάσωσης του χώρου μας από την καθεστωτική άλωση που λαμβάνει χώρα και διατήρησης μιας ριζοσπαστικής γραμμής, κριτικής και πορείας στο χρόνο.
Το τέλμα που προαναφέρθηκε μπορεί εντέλει να καμφθεί όχι μόνο εκλογικά, αλλά κυρίως μέσα από την καθημερινή μας πρακτική και δράση, με πάλη τόσο μέσα όσο κι έξω από τους θεσμούς. Οι δεκάδες παράλληλες δομές που ξεπήδησαν τα χρόνια της κρίσης και παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή στην δήθεν ''μεταμνημονιακή'' εποχή, τα κινήματα ενάντια στις εξορύξεις που ανασυντάσσονται, ο αγώνας για μια κοινωνία απαλλαγμένη από το δηλητήριο του φασισμού, του ρατσισμού δεν κοιτάζουν ποιος είναι ο επικαιρικός κυβερνήτης, αλλά μας χρειάζονται έτοιμους να συνεισφέρουμε κάθε ώρα και στιγμή. Κι αλίμονο αν τα αφήσουμε κι αυτά να τελματώσουν!

H ριζοσπαστική οικολογία στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές


Του Αποστόλη Λούλη
Η ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΡΙΣΗ… ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
"Θα τον πάρουμε το Δήμο! Θα τον κερδίσουμε!" Ανακράζουν άπαντες της όποιας αντιπολίτευσης καθώς πλησιάζουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές!
Για τις νταηλίδικες πολιτικές ηγεσίες μας, όποιας προέλευσης, οι δήμοι, η Τ.Α, αλλά και γενικά οι θεσμοί δεν είναι παρά πόντοι στην πορεία για την εξουσία! Δεν είναι παρά κουπόνια που μαζεύεις απ’ το supermarket για να κερδίσεις στο τέλος την καφετιέρα!
Θαρρείς πως όλα γίνονται για εκείνο το βράδυ των εκλογών όπου θα γεμίσει η οθόνη της τηλεόρασης από εκείνη την μπακλαβαδωτά χωρισμένη Ελλάδα σε 53 κομμάτια, όπου αυτάρεσκα θα μετρά η κάθε ηγεσία πόσα κομμάτια μπλέδισαν, πρασίνισαν, κοκκίνισαν ή γίνανε... ροζ, για να νικήσει τελικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση!
Τρίζουν συνέχεια τα κόκαλα του Γκράμσι που μίλαγε για την «...αυτονομία των χώρων και των θεσμών!»
Όλοι αυτοί οι κύριοι επιχαίρουν για τις χρωματιστές νίκες τους και «τριγυρνούν εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι ‘δώ!» Όταν ο κόσμος βρίσκεται στο σπίτι του αδρανοποιημένος!

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές (δημοτικές και περιφερειακές) είναι ίσως οι πιο παρεξηγημένες εκλογές στη χώρα. Ενώ η ουσία τους συνίσταται στην εφαρμογή πολιτικής για τα τοπικά ζητήματα, το αποτέλεσμά τους και τελικά όλος ο χαρακτήρας τους αναλογεί στο χαρακτήρα μιας κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης. Τα ποσοστά αντιστοιχίζονται στα κοινοβουλευτικά κόμματα. Η γενική στρέβλωση του χαρακτήρα των αυτοδιοικητικών εκλογών αποκτά πλέον τα ειδικά χαρακτηριστικά της κομματικής αντιπαράθεσης, που έχει σχέση με την κρίση. Σε τελική ανάλυση όμως, δεν αρθρώνεται μια πολιτική για την αυτοδιοίκηση και, επί των ημερών μας, δεν αρθρώνεται μια πολιτική της τοπικής αυτοδιοίκησης (ΤΑ) για την αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι ζητούμενη η πολιτική της ΤΑ για την κρίση. Με ποιους τρόπους μπορεί η ΤΑ να αντιπαρατεθεί και να ξεπεράσει την κρίση; Ή μήπως δεν μπορεί; Μπορεί υπό όρους! Εάν βέβαια η ΤΑ μείνει πιστή στον παλιό και γνώριμο εαυτό της σαν επιβράβευση και προέκταση του δικομματισμού και της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», τίποτα δεν θα συμβεί! Αυτό όμως το ασταμάτητο τσουνάμι της μνημονιακής υποταγής, μαζί με την απελπισία και το φόβο, έχει εγείρει και σοβαρές αντιδράσεις. Στην πλειονότητά τους αυτές οι αντιδράσεις είχαν κινηματική προέλευση και καθόλου θεσμική! Επρόκειτο για κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης πολιτών (τουλάχιστον στην αρχή) ή για κινήσεις της κοινωνικής οικονομίας (κίνημα «δεν πληρώνω» ή «χωρίς μεσάζοντες»), που φούντωσαν και αναδείχτηκαν στους καιρούς της κρίσης. Φούντωσαν επίσης οργανώσεις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές μετά την αναπόφευκτη άνοδο της φαιάς πανούκλας.

Ενεργοί πολίτες και μαθητές κόντρα στις εθνικιστικές προβοκάτσιες 

του Θάνου Γιαννούδη*

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά και τις συνακόλουθες προσδοκίες που αυτή είχε δημιουργήσει, η μεγάλη μάχη της κοινωνίας μετά την αναδίπλωση κι ενσωμάτωση της τελευταίας στις επιταγές του ευρωπαϊκού κατεστημένου είναι για τα καλά χαμένη. Τα νεανικά όνειρα αρχίζουν και τελειώνουν στις εκπτώσεις της Black Friday, στους νικητές των τηλε-ριάλιτυ επιβίωσης στις ζούγκλες του χυδαίου καπιταλισμού, στους influencers του instagram, ενώ η νεοφιλελεύθερη δεξιά τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση περιμένοντας την επάνοδό της στην εξουσία, αφού το δόγμα της είναι ήδη κυρίαρχο. Όλα αυτά όμως δεν θα ήταν παρά μια ακόμα ιστορία ενσωμάτωσης στον αστισμό, άμα δεν συνοδεύονταν κι από την απερίγραπτη εθνικιστική έξαρση που βιώσαμε το τελευταίο έτος, ιδιαίτερα έντονη μάλιστα εδώ στον βορρά.

Αφιέρωμα στην επέτειο του Πολυτεχνείου

       

Θυμάσαι Διομήδη;

Η απόσταση απ’ το χτες γίνεται άπειρη

Αναρωτιέσαι σε ποιο λαό ανήκεις

Αν έχει μνήμες… Αν έχει αύριο…

Τι θ’ απομείνει;

Θυμάσαι που σε πλησίασα κι έτρεμες;

Μου 'δωσες ραντεβού « αύριο» Διομήδη

Στα… σκαλάκια του Χημείου

Εγώ σε γύρεψα στην κατάληψη του Χημείου

Στο καφενείο της Νομικής

Το καλοκαίρι στην Αμοργό…

Σε είδα να πεθαίνεις και να πεθαίνεις

Στη Στουρνάρα και στο Σύνταγμα

Σήμερα σε ψάχνω ακόμα και ρωτάω

Τι θα γίνει για σένα χωρίς εσένα;



17/11/1974
Αποστόλης Λούλης

Πράσινο κύμα με ξεκάθαρη πολιτική και οικολογική αυτονομία

Του Κυριάκου Τσιπούρα*
Η πρόσκληση του συγκυβερνώντος οικολογικού κόμματος, των Οικολόγων Πράσινων, για κοινή αυτόνομη κάθοδο όλων των κομμάτων και πολιτών που πιστεύουν στην πολιτική οικολογία στις προσεχείς ευρωεκλογές, θα μπορούσε να ήταν μία ευχάριστη είδηση, σκιάζεται όμως από την κυβερνητική συνενοχή σε πολιτικές που πολλές φορές εξευτέλισαν το οικολογικό κίνημα.
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της πολιτικής στην εποχή των μνημονίων και το οποίο πολλές φορές εμφανιζόταν στα προηγούμενα χρόνια της μεταπολίτευσης, είναι η αφομοίωση μέσω της εξαφάνισης των κινημάτων από τους πολίτες, από τα κάτω που λέμε, και σε αυτό δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς την κομματική εξαφάνιση των Οικολόγων Πράσινων του πιο δυναμικού τα τελευταία χρόνια κόμματος της πολιτικής οικολογίας.
Ιδιαίτερα τα χρόνια της συγκυβέρνησης η πολιτική σε ζητήματα όπως η εξόρυξη υδρογονανθράκων, η τσιμεντοποίηση των τελευταίων αδόμητων χώρων του λεκανοπεδίου Αττικής, το κυνήγι που δεν μειώνεται η περίοδος ολοκληρωτικής εξολόθρευσης των πουλιών ούτε μία μέρα, δόθηκε η εντύπωση στο κόσμο ότι η οικολογία είναι ο τελευταίος κρίκος της βιώσιμης ανάπτυξης, και οι οικολόγοι εξίσου διπρόσωποι αφού για παράδειγμα δίνουν μία περιοχή για δημόσια χρήση στην Δραπετσώνα αλλά ταυτόχρονα επεκτείνονται οι ρυπογόνες και επικίνδυνες δραστηριότητες στην περιοχή όπως με την επαναλειτουργία των δεξαμενών πετρελαίου στο Πέραμα.
Το πολιτικό ζητούμενο λοιπόν σε αυτή την πρόσκληση που απεύθυνε το κόμμα των Οικολόγων πράσινων είναι το ποιος απευθύνει το κάλεσμα και αν αυτή η κοινή κάθοδος των απανταχού οικολόγων θα έχει ένα ξεκάθαρο οικολογικό και προπάντων θα έλεγα όχι αυτόνομο αλλά ανεξάρτητο και δυναμικό λόγο. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι η ουδεμία αναφορά των Οικολόγων Πράσινων για το κίνημα των πολιτών του Πειραιά ενάντια στην επέκταση του λιμανιού προς νότο, δείγμα που δείχνει την διστακτικότητα και την σκόπιμη ή όχι πολιτική μυωπία που έχει αυτή η κυβερνητική τους συμπόρευση.
Ένα δυναμικό λόγο επομένως που δεν θα εξαρτάται από την κυβέρνηση, που θα αποκαταστήσει την επικοινωνία των μελών που στηρίζουν την προώθηση της οικολογίας στην Ελλάδα, θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη των περιβαλλοντικών οργανώσεων, θα ενεργοποιήσει κάθε πολίτη που απεχθάνεται τις πολιτικές φατρίες και ίντριγκες και παλεύει να παραδώσει αλώβητο τον κόσμο τούτο στα παιδιά του.
Πολύ κατανοητό είναι να θέλει κανείς η πολιτική οικολογία, το Πράσινο ευρωπαϊκό κόμμα να θέλει να έχει και Έλληνες εκπροσώπους αλλά με πρόσωπα που ξαναζεσταίνουν έτοιμη "μουσταλευριά" η πρόταση είναι καταδικασμένη.
Απαιτείται το νέο πράσινο κύμα στην πολιτική ζωή της χώρας να έχει χαρακτηριστικά ενός δυναμικού ριζοσπαστικού λόγου που διαφοροποιεί και αναδεικνύει την πολιτική οικολογία ως αυτόνομη και εκ των πραγμάτων θα την εφαρμόσει ως κοινωνική αναγκαιότητα που χρειάζεται όχι μόνο η πατρίδα μας αλλά ο πλανήτης μας.

*Μέλος του ΔΡΟ

Η ΠΥΡΚΑΛ της Ελευσίνας σε κίνδυνο!

Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί

ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ
Ύστερα από 80 χρόνια λειτουργίας το εργοστάσιο της ΠΥΡΚΑΛ στην Ελευσίνα έπαυσε την λειτουργία του και τον Απρίλιο του 2017 αγοράστηκε από τον Όμιλο των ΕΛΠΕ.
Τα 452 στρέμματα του ακινήτου της ΠΥΡΚΑΛ παρεμβάλλονται μεταξύ του διυλιστηρίου και των οικισμών της Ελευσίνας και της Μάνδρας. Στα δύο μέρη του Συγκροτήματος, το Πυροτεχνουργείο και το Γομμωτήριο, που διαχωρίζονται από την ΠΕΟΑΚ, ανήκουν 134 κτίρια τα περισσότερα των οποίων χρονολογούνται μεταξύ των ετών 1934 και 1937.
Σε πολλά από τα κτίρια - σχεδόν όλα με ακέραιο και ειδικής αντοχής φέροντα οργανισμό - έχουν εφαρμοστεί πρωτοποριακές τεχνολογίες σκυροδέματος και χωροδικτυωμάτων και παρουσιάζουν μορφολογικές και κατασκευαστικές αρετές. Παράλληλα, ο μηχανολογικός εξοπλισμός - κατά κύριο λόγο από μηχανουργεία του Βελγίου, της Γερμανίας και Γαλλίας με κάποια δείγματα ελληνικών μηχανουργείων του Πειραιά - τεκμηριώνει τη δυναμικότητα της βιομηχανίας στην εποχή της ακμής της. Ακόμη και οι πιο απλές κατασκευές όπως τα καταφύγια εκρήξεων, τα κτίρια δοκιμών, οι αποθήκες κλπ., συμπληρώνουν τις εγκαταστάσεις της ιστορικής αυτής βιομηχανίας. Επομένως είναι σημαντική η διατήρηση του συνόλου των κτιρίων του Βόρειου και Νότιου τομέα ως νεότερο μνημείο της βιομηχανικής μας ιστορίας.
Τον Δεκέμβριο του 2017 - ύστερα από σχετικό αίτημα του νέου ιδιοκτήτη, χωρίς γνωμοδότηση των Υπηρεσιών του ΥΠΠΟΑ και διαδικασίες express - εκδόθηκαν από την Υπηρεσία Δόμησης του Δήμου Ελευσίνας δύο Άδειες Κατεδάφισης για το σύνολο των κτιρίων και κτισμάτων συνολικού εμβαδού 27.000 τ.μ μεταξύ των οποίων και εμβληματικά κτίρια, όπως το κτίριο, όπου συνέβη το πολύνεκρο ατύχημα του 1995, αλλά και οι δύο θολωτές αποθήκες αδρανών υλικών, το Γομμωτήριο, τα κτίρια των συνεργείων πυροσωλήνων και καψυλίων, ο υδατόπυργος, το σύμπλεγμα των 7 καταφυγίων, το χυτήριο, τα κτίρια των γραφείων κ.α. Ύστερα από την αποκάλυψη και δημοσιοποίηση του θέματος και την γενική κατακραυγή οι Άδειες ανακλήθηκαν!

Τέλος στα κλουβιά!

Στις 25 Σεπτεμβρίου έγινε η έναρξη της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών - Τέλος στα κλουβιά (European Citizens' Initiative ECI - End The Cage Age) στο ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες με τη συμμετοχή πολλών ευρωβουλευτών και εκπροσώπων ΜΚΟ.
https://www.ciwf.org.uk/news/2018/09/making-history-to-end-the-cage-age

Ο στόχος της Πρωτοβουλίας είναι ο τερματισμός της χρήσης κλουβιών στην κτηνοτροφία στην Ευρώπη. Μέσα σε ένα χρόνο πρέπει να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο έγκυρες υπογραφές σε επτά τουλάχιστον χώρες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
http://ec.europa.eu/citizens-initiative/public/initiatives/open/details/2018/000004/el?lg=el

Το εγχείρημα αυτό ξεκίνησε από τη ΜΚΟ Compassion in World Farming. Δημιουργήθηκε ένα Δίκτυο αποτελούμενο από 130+ οργανώσεις μέχρι στιγμής, μεταξύ των οποίων 40 από την Ελλάδα.
Την Πέμπτη, 4 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων,  παρουσιάστηκε η Πρωτοβουλία στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο.
http://www.animalwelfareintergroup.eu/meetings/

Στις 12 Οκτωβρίου και ώρα 17:30 θα γίνει η έναρξη της Πρωτοβουλίας στην Ελλάδα, στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, Αμαλίας 8, στην Πλατεία Συντάγματος.

Εν τω μεταξύ, μπορείτε να υπογράψετε και να προωθήσετε το petition σε φίλους και όσους ενδιαφέρονται για ένα λιγότερο οδυνηρό μέλλον για τα παραγωγικά ζώα. Όσες περισσότερες υπογραφές συγκεντρώσουμε τόσο πιο ηχηρό θα είναι το μήνυμα που θα στείλουμε.
ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΕΔΩ: https://ciwf-int.endthecageage.eu/el-EL/live
Υποχρεωτικά πεδία για την Ελλάδα: Ονοματεπώνυμο, ονοματεπώνυμο πατέρα, υπηκοότητα, αριθμός ταυτότητας ή διαβατηρίου, ημερομηνία γέννησης.