Του Γιάννη Παρασκευόπουλου*
Τα τελευταία 5-6 χρόνια οι κλοπές ποδηλάτων έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο, χωρίς διάκριση ακριβών και φθηνών. Σχεδόν κάθε ποδηλάτης, ο ίδιος ή κοντινά του πρόσωπα, έχει χάσει ένα ή και περισσότερα ποδήλατα. Το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό στην Αθήνα, ιδίως γύρω από τους σταθμούς του μετρό, αλλά και στην Αττική γενικότερα.
Το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο από την αξία των ποδηλάτων, συχνά δυσβάστακτη κι αυτή για αρκετούς σε συνθήκες κρίσης. Η γενίκευση των κλοπών λειτουργεί ως ισχυρό αντικίνητρο για τη χρήση του ποδηλάτου, με σοβαρό κόστος για το περιβάλλον της πόλης και τη δημόσια υγεία:
εξαιρέσουμε όσους διαθέτουν μεγάλη τόλμη και αποφασιστικότητα, ο ποδηλάτης είτε αποθαρρύνεται να ξαναγοράσει ποδήλατο είτε πιέζεται να το χρησιμοποιεί πια μόνο εκεί που θα μπορεί να το έχει διαρκώς δίπλα του. Και στις δύο περιπτώσεις δέχεται μια βίαιη παρέμβαση στην καθημερινότητά του.
«Επαγγελματική» δράση και αδιάφορη αστυνομία
Η αδιαφορία της πολιτείας έχει κάνει την κλοπή εύκολη, ακίνδυνη και προσοδοφόρα:
Τα εργαλεία κλοπής βρίσκονται νόμιμα στο εμπόριο. Για τους αγοραστές και κατόχους δεν γίνεται ούτε καταγραφή ή έλεγχοι.
Το ρίσκο σύλληψης είναι πρακτικά μηδενικό: στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΛΑΣ, καμιά από τις λιγοστές ανακοινώσεις εξιχνιάσεων δεν αφορά την Αθήνα.
Η διάθεση είναι εύκολη και εξασφαλισμένη: μάντρες μετάλλων, κυκλώματα κλεπταποδόχων, μέχρι και… εβδομαδιαίο παζάρι κλεμμένων σε τακτή μέρα.
Η κλοπή ποδηλάτων τείνει να αποκτά και χαρακτηριστικά «επαγγέλματος»: 1-2 κλοπές την ημέρα εξασφαλίζουν μηνιαίο εισόδημα γύρω στις 2.000 ευρώ, αφορολόγητα.
Οι μαρτυρίες δε μιλούν πια για μετανάστες, Ρομά ή τοξικοεξαρτημένους, αλλά για Έλληνες γύρω στα 30, καλοντυμένους και ετοιμόλογους. Τέτοιοι «επαγγελματίες», που δρουν άφοβα ακόμη και μπροστά σε κόσμο, φαίνεται να υπάρχουν αρκετοί στην Αττική.
Λιγότερο από 5% των κλοπών εκτιμάται ότι καταγγέλλονται στην αστυνομία, καθώς η διαδικασία είναι ατελέσφορη και αποθαρρυντική:
Καταγγελία γίνεται δεκτή μόνο εκεί όπου τυπικά υπάγεται το σημείο της κλοπής, ακόμη κι αν άλλο Αστυνομικό Τμήμα είναι πιο κοντά ή ανήκει εκεί η κατοικία του ποδηλάτη. Αντίγραφο καταγγελίας δίνεται μόνο με αίτηση (και νέα «επίσκεψη»).
Η αστυνομία δε ρωτά τον Αριθμό Πλαισίου του ποδηλάτου, ούτε τον αναρτά στο Διαδίκτυο για να δυσκολέψει πιθανούς κλεπταποδόχους.
Ακόμη κι αν το ποδήλατο εγκαταλειφθεί και παραδοθεί, ο κάτοχός του δεν θα το μάθει παρά μόνο αν τύχει να απευθυνθεί στο «σωστό» Τμήμα τη «σωστή» στιγμή.
Παρόλο που οι περισσότερες εγκαταλείψεις γίνονται στο Δήμο Αθηναίων, η Δημοτική Αστυνομία έχει από χρόνια πάψει να συγκεντρώνει εγκαταλειμμένα ποδήλατα.
Απίστευτες απαντήσεις στη Βουλή
Η ολική απουσία ενδιαφέροντος αποτυπώνεται ανάγλυφα και στις απαντήσεις των υπουργείων Εσωτερικών και Υποδομών σε σχετική κοινοβουλευτική ερώτηση:
Δεν δίνουν κανένα στατιστικό στοιχείο για καταγγελίες κλοπών ούτε για εξιχνιάσεις.
Δεν αναφέρουν καμιά διαβούλευση με οργανώσεις ποδηλατών και καμιά ανταλλαγή καλών πρακτικών με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Δεν αναφέρουν το παραμικρό μέτρο κατά των κλεπταποδόχων.
Επικαλούνται συμβουλές τους προς τους ποδηλάτες στο site της αστυνομίας, που όμως δεν βρίσκονται πουθενά.
Η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ προτείνει, ως διέξοδο για τον κίνδυνο κλοπής στους σταθμούς, τη… μεταφορά των ποδηλάτων με το μετρό.
Κοινόχρηστα ποδήλατα, που κλέβονται δυσκολότερα καθώς δε μπορούν να πουληθούν, δε φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα.
Όλα όσα δεν γίνονται, μπορούν να αποτελέσουν στοιχεία μιας ουσιαστικής πολιτικής. Όμως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι ποδηλάτες δεν αντιμετωπίζονται από την πολιτεία ως μέρος της λύσης, αλλά ως πολίτες Β’ κατηγορίας. Η επιδεικτική αδιαφορία για τις κλοπές ποδηλάτων, ελπίζω τουλάχιστον να μην υποδηλώνει ότι θεωρούνται «ανεκτή» διέξοδος για τη μικροεγκληματικότητα.
* Καθημερινός ποδηλάτης, ιδρυτικό μέλος των Οικολόγων Πράσινων και του Οικολογικού Δικτύου.
αναδημοσίευση από http://www.efsyn.gr/arthro/ti-symvainei-me-tis-klopes-podilaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου