To σταυροδρόμι των Πράσινων

(του Θάνου Γιαννούδη, μέλους Νεολαίας Οικολόγων Πράσινων, Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας)

    Με τη συμφωνία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που στηρίζουν και οι Οικολόγοι Πράσινοι με τους εταίρους για νέο πακέτο στήριξης, είναι προφανές ότι εισερχόμαστε σε ένα νέο κεφάλαιο της πολιτικής ζωής στη χώρα. Αν τώρα το κεφάλαιο αυτό αποτελεί φυγή προς τα μπρος με το ζήτημα του χρέους να τίθεται για πρώτη φορά στο τραπέζι ή μια αναγκαστική και εκβιαστική συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής της λιτότητας -όπως φοβάται και ο γράφων- είναι προς συζήτηση. Αυτό, όμως, που σε καμία περίπτωση δεν τίθεται σε αμφισβήτηση από κανέναν είναι το γεγονός πως με το επόμενο μνημονιακό κεφάλαιο να ανοίγει βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να έχουμε -τουλάχιστον- μία χαμένη γενιά νέων Ελλήνων.

    Οι Οικολόγοι Πράσινοι ανέκαθεν βάζαμε ως βασικό μας πρόταγμα τη διαγενεακή δικαιοσύνη, καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά πως μετά από κάθε βράδυ -όσο σκοτεινό κι αν είναι- θα ξημερώσει και πάλι κι επιβάλλεται να μην έχουμε πριονίσει πιο πριν το κλαδί πάνω στο οποίο θα ζήσουν όσοι ακολουθήσουν εμάς στην κοινωνία και στο οικοσύστημα. Οι πολιτικές, ωστόσο, που ασκούνται τα τελευταία χρόνια κυρίως όσους έπονται χαντακώνουν, κόβοντας εξ ολοκλήρου από τη νέα γενιά τα φτερά. Ας μην απορούμε για τα υψηλότατα ποσοστά που έλαβε το ΟΧΙ στις νεαρές ηλικίες - οι νέοι δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε γιατί δεν έχουμε ούτε ένα έρεισμα με τη συνέχιση των νέων πολιτικών. Η νεο-μετανάστευση παρουσιάζεται για τη νέα γενιά ως η μόνη επιλογή για ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο, ειδάλλως καραδοκούν η μιζέρια, η ανεργία, η εκ περιτροπής και κατά βάση ανασφάλιστη εργασία και -συνακόλουθα- ένας εξομοιωτικός μηδενισμός. Πίσω απ' αυτόν κρύβονται πολύ έντεχνα και καραδοκούν αντιευρωπαϊστές και ναζί που είναι έτοιμοι στην κάθε ευκαιρία που θα τους παρουσιαστεί να χύσουν το δηλητήριό τους.

   Σε ευρωπαϊκό, τώρα, επίπεδο, ένα ολοένα κι αυξανόμενο κομμάτι των νέων βλέπει πια την Ευρώπη ως συνώνυμο της καταπίεσης των λαών, της λιτότητας, της εκδικητικότητας, της έλλειψης αλληλεγγύης και της αδυναμίας λήψης αποφάσεων και ουσιαστικής συμμετοχής των απλών πολιτών στη διαμόρφωση της πολιτικής. Η πρόσφατη δυσβάσταχτη συμφωνία τέθηκε εκβιαστικά στην Ελλάδα από ισχυρές ολιγαρχικές ελίτ και αντιδημοκρατικά κέντρα που χωρίζουν την Ευρώπη σε Βορρά και Νότο κι ονειρεύονται μια ένωση ''δυο ταχυτήτων'', με βασικούς κι αναπληρωματικούς παίκτες στην σκακιέρα τους. Παράλληλα, η ακροδεξιά βρίσκεται κι εδώ παρούσα (έστω και με πιο συστημικό προσωπείο απ' ό,τι οι δικοί μας ''καθαρόαιμοι''), έτοιμη να επιβάλει τη δική της ρατσιστική, ομοφοβική και βαθύτατα αντιευρωπαϊκή ατζέντα και να την καταστήσει βασικό παράγοντα διαμόρφωσης των πολιτικών εξελίξεων.

   Ας μην αφήσουμε, φυσικά, εκτός συζήτησης και τη στυγνότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού (επιτέλους, ας μην φοβόμαστε οι Πράσινοι να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη και να ονοματίσουμε τον εχθρό!) σε παγκοσμιότητα, ενός συστήματος που -παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο για ένα τέταρτο του αιώνα και πλέον- έχει εισέλθει σε ένα νέο στάδιο ακόμα πιο έντονης κι αχαλίνωτης δράσης. Με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας του λόγου που ουσιαστικά επιδιώκει να ενσωματώσει την αντίθετη άποψη και τις καλές προθέσεις, με την πλήρη επικράτηση της μεταμοντέρνας κουλτούρας που οδηγεί σε ισοπέδωση, τετραγωνοποίηση κι έλλειψη αλληλεγγύης και συνοχής τους λαούς, με την οικειοποίηση μιας διαστρεβλωμένης και εμπορευματοποιημένης όψης της γυναικείας και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, με την ηθελημένη εστίαση στους επιμέρους έκκεντρους λόγους και στο στρέψιμο του ενός κόντρα στον άλλο αντί για την ένωσή τους σε μια νέα, ολιστική θεώρηση χειραφέτησης, ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα παρουσιάζεται μεν ανεκτικός και ''φιλελεύθερος'', αποτελεί όμως την πιο ύπουλη και υπονομευτική εκδοχή του τόσο για τις βασικές ανθρωπιστικές αξίες όσο και για τη βιωσιμότητα του πλανήτη και των ζωικών και φυτικών του κατοίκων.  

   Μέσα στην προαναφερθείσα κατάσταση, είναι γεγονός πως -και- η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο, όπου διακυβεύονται εκτός των άλλων το μέλλον, η συνοχή, η δομή της, εντέλει και η ίδια της η ύπαρξη. Το σχέδιο των ολιγαρχών για μιαν Ευρώπη των ''λίγων κι εκλεκτών'' είναι κοντά όπως και οι διαλυτικές τάσεις που εμφανίζονται σήμερα πιο έντονες από ποτέ και θα εντείνονται όσο οι αδικίες δεν μειώνονται. Οι Πράσινοι πιστεύουμε ξεκάθαρα και παθιασμένα στην Ευρώπη, αλλά σε μιαν Ευρώπη της συνεργασίας των λαών, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αποκέντρωσης, της περιβαλλοντικής εγρήγορσης, της ριζοσπαστικής πράσινης οπτικής. Αν η κρίση απέδειξε ξεκάθαρα την αδυναμία της σοσιαλδημοκρατίας να διαφοροποιηθεί στις οριακές περιστάσεις από τον κυρίαρχο λόγο, οι Πράσινοι δεν πρέπει να ''πατήσουν την μπανανόφλουδα''. Στο σταυροδρόμι της συστημικής διαχείρισης ή της ριζοσπαστικής προσέγγισης (στην πράξη κι όχι στις ανώδυνες διακηρύξεις κάθε λογής ''πλατφόρμας''), ο χώρος των Πρασίνων δεν μπορεί παρά να συμπορευτεί με τα κινήματα, να προτάξει ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης βασισμένο σε τοπικές και βιώσιμες οικονομίες κάνοντάς το πράξη όπου είναι δυνατό, να δείξει πρώτος το δρόμο για την άλλη κοινωνία που ονειρευόμαστε, όχι σε ένα ουτοπικό μέλλον αλλά προσδιορισμένη χρονικά στο ''εδώ'' και στο ''τώρα''. Στο πλαίσιο αυτό, οι Πράσινοι της Μ. Βρετανίας, της Καταλωνίας, των ΗΠΑ -σε ευρύτερα δεδομένα-, νέες προοδευτικές προσωπικότητες όπως η Σκα Κέλλερ δείχνουν ένα άλλο μονοπάτι στη -μετά Κον Μπετίντ- εποχή, μονοπάτι που αξίζει να προσεχθεί και να ακολουθηθεί. Άλλωστε, όπως η επιλογή που θα κάνεις στο σταυροδρόμι μπορεί πάντα να σε οδηγήσει σε αδιέξοδο, υπάρχουν οι ίδιες ακριβώς πιθανότητες να σε οδηγήσει στη δημιουργία μιας νέας αφήγησης και κοινωνίας.. Για να μάθουμε, δεν έχουμε παρά να επιλέξουμε...